Gabinet Psychoterapii Ad Intra Ewa Sulska

23/09/2025

📚23 września 1939 roku zmarł Zygmunt Freud. Zaledwie na początku czerwca rok wcześniej dotarł z zajętego przez nazistów Wiednia do Londynu, aby jak sam uznał, umrzeć na wolności.
W Londynie został ciepło i serdecznie przyjęty i na koniec życia, jak pisał w liście do brata Aleksandra, „przekonał się co znaczy sława”.
W Londynie na początku poczuł pewne ożywienie, ale potem czuł się coraz gorzej. Choroba nowotworowa dawała o sobie znać i Freud cierpiał ogromne męki. Nadal potrafił się jednak zdobyć na przebłyski humoru. Jego lekarz Max Schur zapytał, czy wierzy, że rozpoczęta właśnie wojna będzie ostatnią, odpowiedział „Dla mnie na pewno”.
Do samego końca nie porzucił także mieszczańskich nawyków. Jak przez całe życie nakręcał swój zegarek i zegar pokojowy.
Do końca odwiedzali go przyjaciele i otoczony był rodziną. Niezwykłą troską otaczała go córka Anna.
Jego ostatnią lekturą był „Jaszczur” Balzaca, opowieść o kurczącej się magicznej skórze. Ta powieść o kurczeniu się i znikaniu była wymowna. Jakby o tym, że jego czas się skończył.
Cierpienie było tak ogromne, że Freud zwrócił się do swego lekarza z pytaniem, czy pamięta o ich umowie, że ten „nie zostawi go własnemu losowi, kiedy nadejdzie czas”. Doktor przytaknął, że pamięta.
21 września zrobił mu pierwszy zastrzyk z morfiny, kiedy pacjent stawał się niespokojny robił kolejne zastrzyki. Ostatni podał mu 22 września. Zygmunt Freud zmarł następnego dnia o trzeciej nad ranem.
„Stary stoik do samego końca zachował kontrolę nad swoim życiem” (Gay, 2003, str. 764)
Wspomnienia ostatnich chwil życia ojca Psychoanalizy na podstawie książki „Freud. Życie na miarę epoki” Petera Gaya wydanej w 2003 roku w Poznaniu przez wydawnictwo Zysk i S-ka
📸Zygmunt Freud w Tegel, 1929 za Freud Explica

23/09/2025

Jesień i trochę szkoda lata

22/09/2025

Często zapominane ofiary

19/09/2025

"Nazbyt często zakłada się, że ADHD ma wpływ wyłącznie na uwagę albo poziom aktywności (jak sama nazwa wskazuje). Co gorsza, panuje błędne przekonanie, że jeśli ktoś potrafi choćby od czasu do czasu skupić się i skoncentrować na interesującej go czynności, to nie cierpi na tego rodzaju zaburzenie. Zdolność do hiperkoncentracji nie wyklucza upośledzenia uważności. Tak naprawdę ADHD wpływa na niemal każdy obszar psychologicznego funkcjonowania jednostki: związki, kariera, zdrowie, a także ogólne zadowolenie i satysfakcja z życia. (...)
Ludzie z ADHD - albo wykazujący pokrewne cechy ze spektrum autyzmu - żyją w ciągłej obawie przed dezintegracją. Czują szczególną potrzebę porządku, stymulacji oraz monitorowania empatycznej reakcji otoczenia. Jeżeli żadna się nie pojawia, wydaje im się, że ich świat psychiczny się rozpada, stają się niezdolni do myślenia, planowania, koncentracji. Jednym ze skutków takiego stanu rzeczy może być wściekłość (niekiedy skierowana przeciw nim samym), innym – kompulsywne poszukiwanie intensywnych bodźców."

Phil Mollon, Rozpadające się self. Psychoterapia osób dorosłych z ADHD, w spektrum autyzmu i z zaburzeniami somatopsychicznymi.
Autor będzie gościć na najbliższej konferencji NTPP

fot Markus Spiskie

17/09/2025

W pracy :)

10/09/2025

Jeden z moich "antydepresantów"

Live a Figline Valdarno nella tenuta Di Sting “Il Palagio” in ToscanaAgosto 2018House band:Cinzia Re - VoiceMarco Aiolfi - KeyboardsEdoardo Daidone - Guitar ...

10/09/2025

🖤 10 września – Światowy Dzień Zapobiegania Samobójstwom.

Samotność. Poczucie wykluczenia. Brak zrozumienia. To jedne z najczęstszych powodów, dla których w człowieku pojawiają się myśli, że nie ma wyjścia…Kiedy ktoś doświadcza kryzysu psychicznego, może odcinać się od bliskich, unikać kontaktu, zamykać się w sobie. W takim stanie coraz trudniej uwierzyć, że cokolwiek może się zmienić.

Coraz trudniej też poprosić o pomoc.
Dlatego właśnie uważność, wrażliwość i świadomość mają znaczenie. To dzięki nim możemy zauważyć, zapytać, być blisko – i pomóc.

Samobójstwom można zapobiegać.
Wystarczy, że ktoś będzie obok – życzliwy, uważny, gotowy wysłuchać i wspierać.
Nie oceniaj. Nie minimalizuj. Zatrzymaj się. Zauważ.
Dla kogoś może to być początek drogi powrotu.

💙 Jeśli Ty lub ktoś z Twojego otoczenia doświadcza kryzysu – pomoc jest możliwa i dostępna. Nie jesteś sam_a. Na nas możesz liczyć!

Mamy:
- bezpłatne programy pomocy psychologicznej https://twarzedepresji.pl/pomocpsychologiczna
- telefon zaufania 22 290 44 42 (poniedziałek 19.00-21.00
/ wtorek i środa 8.00-11.00/ czwartek 19.00-21.00)
- w Poradni Psychologicznej przy al. Solidarności 78 działa Pogotowie Psychologiczne (w każdą środę od 14:00 do 18:00 i w czwartki od 12:00 do 17:00 w Poradni Fundacji Twarze Depresji dostępny jest psycholog-wolontariusz gotowy do udzielenia wsparcia psychologicznego - od ręki!)

07/09/2025

Nie tylko ludzie doświadczają żałoby

To wydarzenie, udokumentowane przez badaczy morskich, stało się znane na całym świecie jako „The Orca Mother’s Tour of Grief ”
Dzień po dniu orka nie chciała odpuścić swojego martwego dziecka. Zanurzyła się pod nim, aby wypchnąć go na powierzchnię, szturchała, ostatecznie niosła je na własnym ciele.
Ciało cielęcia stawało się cięższe, gdyż z czasem zaczęło się rozkładać, ale mimo to niosła je przez burze, przez prądy, z niekończącą się miłością.
Dlaczego to robiła? To nie był instynkt przetrwania. To nie był trening ani nawyk. To było coś głębszego – miłość, żal i odmowa zaakceptowania czyjejś nieobecności.

Orki, podobnie jak ludzie, tworzą głębokie więzi emocjonalne. Rodziny trzymają się razem przez całe życie. Dzielą się jedzeniem, chronią się nawzajem i wspólnie opiekują się cielętami.

My ludzie często uważamy, że żałoba należy tylko do nas. Piszemy nekrologi, organizujemy pogrzeby i zapalamy świeczki. Jednak w oceanie ta matka pokazała nam, że żal nie potrzebuje rytuałów. Jej świadectwem miłości było czuwanie nad martwym dzieckiem.
Jej podróż przypomina nam coś uniwersalnego: miłość nie jest związane z gatunkami i nie kończy się wraz ze śmiercią. Żal jest dowodem na więź, która była prawdziwa i wciąż trwa.
Nawet w ogromnej ciszy morza, miłość matki nigdy nie umiera.

07/09/2025

31/08/2025

:)

30/08/2025

„Wielu ludzi „posiada” dzieci po to, aby czuć się kochanymi. Bo dzieci bardzo dużo, praktycznie wszystko, potrafią wybaczyć rodzicom. Dzięki temu wielu rodziców dożywa swoich dni w złudzeniu, że byli dobrymi rodzicami, a wiele dzieci przeżywa życie w fałszywym przekonaniu, że to, iż nie byli kochani, to ich wina i że nie zasługują na miłość.”

- Wojciech Eichelberger