Gabinet Terapeutyczny Przystań Edyta Żółtowska-Górska

01/03/2025

Gdy rzeczowość jest niestabilna (a zawsze jest 😜) dobrze jest szukać pokładów spokoju w sobie

26/02/2025

„Uzdrowienie na głębokim poziomie następuje wtedy, kiedy uda nam się nawiązać relację z wystarczająco bezpieczną osobą w chwilach, gdy czujemy się uwięzieni w strachu, wstydzie i depresji”
Pete Walker napisał książkę dla tych, którzy doświadczyli traumy relacyjnej w dzieciństwie. Warto pamiętać, że (jak mówi Donald Winnicott) trauma to nie tylko złe rzeczy, które się nam wydarzyły, ale także dobre, które się nie wydarzyły. Trauma zaniedbania emocjonalnego również wymaga zaopiekowania. Ten podręcznik daje wiele cennych wskazówek i metod wspierających zdrowienie. Serdecznie polecam!

27/10/2024

No i się doigraliśmy!
17 i już jest ciemno. Dlatego, gdy tylko się da, łapmy promienie słoneczne. Ekspozycja na światło ma kluczowe znaczenie dla działania układu nerwowego. 15 minut dziennie to absolutne minimum. Dużo słońca!

12/08/2024

Powoli kończę wakacyjne rumakowanie i za tydzień wracam do pracy. Mam kilka wolnych miejsc na terapię, zapraszam, jeśli ktoś potrzebuje. Ci z Państwa, z którymi jesteśmy w kontakcie, wiedzą gdzie mnie szukać 😉

01/07/2024

„Ciepłe poczucie równości”
Nancy McWilliams pięknie i trafnie pisze o psychoterapii

"W warunkach idealnych pod koniec udanej terapii pacjent jest wdzięczny za profesjonalne kompetencje terapeuty, ale nie pada na kolana przed jego wiedzą, zaletami czy władzą. Pewien stopień idealizacji może działać na korzyść procesu terapeutycznego, ale w miarę zbliżania się do jego końca tego rodzaju odczucia powinny się kurczyć i przybierać formę zwykłego uznania (przez obie strony) dla dobrze wykonanej pracy. Pacjent czuje się na tyle wzmocniony, by móc odejść, ale także powrócić, jeśli w przyszłości problem się powtórzy. Do chwili zakończenia terapii między nim a terapeutą wytwarza się najczęściej ciepłe poczucie równości."

Nancy McWilliams, Psychoterapia Psychoanalityczna
fot Etienne Girardet

27/06/2023

Idealne porównanie

" Wychowanie jest jak nauka jazdy na rowerze. Nie nauczy jej ojciec, który biegnie za rowerem, ani ten, który czyta instrukcje po fakcie, gdy dziecko leży już na ziemi. Dziecko, które po raz pierwszy siada na rowerze, musi być tyle razy podtrzymane, co puszczone na swobodę. Sztuka wychowania polega na tym, aby wiedzieć, w którym momencie uczynić pierwszą, a w którym drugą rzecz."

Paulo Pellegrino

14/03/2023

Zła wiadomość jest taka, że czas leci. ⏰
Dobra wiadomość jest taka, że Ty jesteś PILOTEM. ✈️

18/02/2023

Cykl wykładów otwartych Pomorskiego Oddziału PTPP.prelegent - Joanna Chmarzyńska-Golińska - certyfikowana psychoterapeutka psychoanalityczna, superwizor i ...

14/02/2023

Życzliwa obecność i przekonanie, że depresja minie

"Na początku depresji warto postępować z chorym, jak z osobą chorą somatycznie. Pozwolić mu leżeć, spać lub podejmować tylko te rodzaje aktywności, które sam wybierze.
Stopniowo, co jakiś czas warto zachęcać chorego do próby podjęcia małego działania. Pierwszą reakcją będzie prawdopodobnie odmowa. Można próbować kolejnej zachęty, obiecać swoją pomoc i wsparcie. Czasami drobne sukcesy mogą nieznacznie poprawić samopoczucie. Namawiając do aktywności trzeba zawsze kierować się aktualnym stanem chorego, a także umieć odróżnić odmowę płynącą z pierwszego odruchu osoby, która nie wierzy we własne siły, od prawdziwej niemożności wykonania najprostszej czynności.
Wszelkie standardowe pocieszenia:„nie przejmuj się tak”, „inni mają większe zmartwienia”, zapraszanie gości czy kupowanie prezentów zwykle nie odniosą efektu, a niekiedy odwrotny do zamierzonego. Również wymuszanie aktywności wypowiedziami typu: „weź się w garść”, „musisz się zmobilizować i przełamać” poza zwiększeniem poczucia winy i przeświadczenia o braku wsparcia i zrozumienia nie przyniosą ulgi. Bliscy muszą być przygotowani na to że depresja nie jest zaburzeniem ustępującym w ciągu kilkunastu dni. Wymaga cierpliwości i rozłożenia sił osoby udzielającej wsparcia.
Osoby które przeszły depresję, mówią że najbardziej pomagała im spokojna i życzliwa obecność bliskich oraz ich wewnętrzne przekonanie, że depresja minie."

Iwona Koszewska, Ewa Pragłowska, „O depresji, o manii, o nawracających zaburzeniach nastroju”
fot zero take

06/02/2023

Dojrzewanie to głęboki kryzys w życiu każdego człowieka
Bądźmy z dziećmi blisko, nie tylko w okresie dojrzewania

Z cyklu…
💭 Myśli naszych konferencyjnych prelegentów:

Agnieszka Fedorczyk: Jak możemy chronić dzieci, zapobiegać ich problemom emocjonalnym?
dr Maciej Pilecki: Według profesora Antoniego Kępińskiego, ojca polskiej psychiatrii humanistycznej, są trzy najtrudniejsze okresy w życiu człowieka: okres dojrzewania, ciąża i połóg oraz starzenie się. Okres dojrzewania to nie jest jakiś powierzchowny kryzys, tylko głęboki kryzys psychiczny, o którym kiedyś napisano, że to „czas małej śmierci”, kiedy unicestwieniu ulega nasze dzieciństwo, omnipotencja, poczucie omnipotencji naszych rodziców. W ciągu kilkunastu, kilkudziesięciu miesięcy stajemy się w wymiarze biologicznym, psychologicznym, społecznym i rodzinnym kimś zupełnie innym. To bardzo trudne. Dla dziecka i dla rodziny. Najważniejsze są więź i rozmowa. Utrzymywanie relacji, mimo że dziecko zaczyna dojrzewać. Ale by ją zachować, trzeba ją wcześniej zawiązać. Rozmowa nie może zaczynać się w adolescencji – powinna być od okresu dzieciństwa w niej kontynuowana."

dr hab. n. med. Maciej Pilecki

Więcej o konferencji: 👇
https://osrodekregeneracja.pl/konferencja/

05/02/2023

"Trauma nie jest tym, co Ci się przytrafiło.
Trauma jest tym, co wydarza się w Twoim wnętrzu - w rezultacie tego, co Ci się przytrafiło."

Gabor Mate
fot Gary Meulemans

02/02/2023

Z cyklu…
Myśli naszych konferencyjnych prelegentów:
„(…) Dr Bessel van der Kolk, jeden z czołowych badaczy traumy, powiedział kiedyś, że zaczął się interesować stresem traumatycznym, kiedy ktoś zwrócił jego ojcu uwagę na to, że zdumiewające jest to, iż jako cudem ocalony z obozu koncentracyjnego w odniesieniu do swojej własnej rodziny zachowuje się jak gestapowiec.

W sytuacji przemocy człowiek często identyfikuje się z agresorem, bo to pozwala mu zachować iluzję kontroli nad własnym życiem. Często łączy się to z tym, co Judith Herman nazywa dwójmyśleniem. Żeby zachować pierwotne przywiązanie do agresywnego (albo obojętnego) rodzica, dziecko albo usuwa krzywdę ze świadomości i pamięci - "to nie zdarzyło się naprawdę" - albo umniejsza, racjonalizuje i usprawiedliwia - "to, co się zdarzyło, to właściwie nie była krzywda". Ponieważ ofiara nie może ani uciec, ani wpłynąć na rzeczywistość, która jest nie do zniesienia, zmienia ją w swoim umyśle.”

prof. dr hab. Katarzyna Schier

Więcej o konferencji: 👇
https://osrodekregeneracja.pl/konferencja/