Ewelina Jałoszewska

19/08/2025

17/08/2025

Cisza
Spokój
Oddech
Relaks
Spokojny oddech
Spokojne ciało

Takie poranki ta Ja lubię 😍

Pięknego dnia kochani ❤️

16/08/2025

NARCYZM

Wojciech Eichelberger (źródło gw. pl) o narcyzmie:

"Narcystyczny borderline staje się dominującą osobowością naszych czasów. To coraz bardziej powszechna psychologiczna strategia przetrwania w kulturze, którą stworzyliśmy. Od kilku lat obserwuję wzrost liczby takich pacjentów. U innych terapeutów jest podobnie.

Zakochani w sobie, pewni siebie, przebojowi. Tak?

Na zewnątrz. Ale wewnętrzne poczucie własnej wartości mają nieadekwatnie niskie. Narcyz - choć z reguły sam przed sobą się do tego nie przyznaje - nie lubi i nie ceni samego siebie.

Mit mówi, że Narcyz był w sobie zakochany. Patrzył w swoje odbicie w wodzie i nic innego go nie interesowało.

No właśnie - w odbicie. Mit trafnie opisuje sytuację psychologiczną takiej osoby. Narcyz nie jest zakochany w sobie, tylko w swoim wyidealizowanym wizerunku. I od chwili, gdy rano otworzy oczy, z mozołem musi go tworzyć. A potem wspinać się na palce, starając się dorównać własnemu projektowi.

Po co?

Bo wydaje mu się, że wizerunek jest jego prawdziwą tożsamością. Narcyz nie tylko siebie nie ceni, ale przede wszystkim nie zna. Wie, jaki chciałby być, ale jaki jest - nie ma pojęcia. W dzieciństwie nauczył się, jaką ma grać rolę, aby ważne osoby z jego otoczenia były z niego zadowolone.

Jednocześnie przeczuwa najgorsze: ''Jestem nikim, nic niewartym zerem, bo tym, jaki jestem naprawdę, nikt się nigdy nie zainteresował''. Wydaje mu się, że psychologicznie nie istnieje poza rolą, którą gra.

Odbity wizerunek musi być idealny, każda rysa to ogromne ryzyko. ''Przecież ciągle ktoś na mnie patrzy''. Narcyz nie akceptuje siebie, więc akceptacji szuka na zewnątrz. Jest skrajnie wrażliwy na opinie innych o tym, jak wygląda, jak jest ubrany, jak się zachowuje. Sam też nie spuszcza z siebie krytycznego spojrzenia. Pełna kontrola każdego szczegółu przebrania, scenografii i skryptu. Pacjent mówi: ''Czasem mam wrażenie, jakbym stał z boku i ciągle siebie oceniał''. Narcyz dźwiga ciężkie, wymagające lustro, w które co chwila zerka. Obsesyjnie też korzysta z prawdziwych luster, żeby nadzorować swój wygląd i swoją grę. Nie idzie do łazienki zrobić siku, tylko popatrzeć, czy wszystko jest pod kontrolą."

Za Agnieszką Boruc
🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷

👉Matczyna rana. Zakochaj się w sobie bardziej 3.0

👉Matczyna rana. Grupowy warsztat ustawień systemowych online

👉Sesje online i w gabinecie w Gliwicach.

Dobrego weekendu❤️

15/08/2025

Czym jest narcyzm?

Termin „narcyzm" nawiazuje do mitologii greckiej - do historii Narcyza. Był to przystojny, arogancki i egotyczny młodzieniec, rozkochany we własnym wizerunku. Nie mógł oderwać się od swego odbicia w lustrze wody, by zająć się czymkolwiek innym, i ostatecznie jego miłość własna go zgubiła. Umarł, patrzac na odbicie swych oczu w stawie.

Na co dzień mianem narcyza określamy kogoś, kto jest skrajnie zaabsorbowany samym sobą.
Natomiast miłość siebie samego i poczucie własnej wartości uważane są za zdrową formę akceptacji i przejaw szacunku dla siebie, które nie wykluczają zdolności do kochania innych.
Katalog diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) opisuje narcyzm jako zaburzenie osobowości charakteryzujące się dziewięcioma cechami".
Narcyzm to zaburzenie typu spektrum, to znaczy, że objawy mogą występować w różnym nasileniu - od kilku cech po pełnowymiarowe zaburzenie osobowości.
(…)Prawdę mówiąc , każdy z nas przejawia niektóre z tych cech, a osoby z odległego krańca tego spektrum sa najzupelniej normalne. W miare przesuwania się w kierunku narastajacego nasilenia objawów problemy stają się jednak coraz poważniejsze.

Oto dziewięć kryteriów diagnostycznych narcystycznego zaburzenia osobowości(…)

1. Matka ma wyolbrzymione poczucie własnej wartości, na przykład wyolbrzymia własne osiągnięcia i talenty, oczekuje uznania swojej wyższości niewspólmiernie do osiągnięć.
(Przykład: matka, która jest w stanie rozmawiać wyłącznie o sobie i o tym, czym sie zajmuje; nigdy nie pyta córki o to, co u niej słychać).

2. Pochłaniają ją fantazje o nieograniczonych własnych przymiotach: powodzeniu, mocy, wybitnych zdolnościach, urodzie czy idealnej miłości.
(Przykład: matka, która uważa, że pracując jako sprzątaczka w różnych domach, zyska powszechne uznanie za sprawą jej sławnych klientów).

3. Jest przekonana o własnej wyjątkowości i niepowtarzalności, tak że mogą ją zrozumieć - i powinni z nią obcować - tylko inni wyjątkowi bądź wysoko postawieni ludzie czy szacowne instytucje.
(Przykład: matka, która zaprasza rodzine na obiad do restauracji i traktuje kelnerów, jakby byli parobkami w jej folwarku).

4. Domaga się przesadnego podziwu dla siebie.
(Przykład: matka, która domaga się pochwał, wdzięczności i komplementów za wszystko, co kiedykolwiek dla ciebie zrobiła).

5. Ma poczucie funkcjonowania na specjalnych prawach, to znaczy ma bezpodstawne oczekiwania przychylnego traktowania lub automatycznego podporzadkowania się innych jej oczekiwaniom.
(Przykład: matka, która ma poczucie, że jest zbyt ważna, by czekać w kolejce).

6. Ma skłonność do wyzyskiwania innych, to znaczy wykorzystuje ich do osiągania własnych celów.
(Przykład: matka, która dobiera sobie „przyjaciół" pomagających jej realizować cele życiowe).

7. Brak jej empatii: niechętnie rozpoznaje cudze uczucia i potrzeby i nie jest skłonna, by się z nimi utożsamiać.
(Przykład: matka, która błyskawicznie poprawia wszystko, co opowiada córka, formułując to w jedyny właściwy sposób).

8. Często zazdrości innym lub uważa, że inni jej zazdroszczą.
(Przykład: matka, która twierdzi, że nie ma przyjaciółek, ponieważ „większość kobiet mi zazdrości").

9. Swoim zachowaniem i postawą okazuje arogancje i wyższość.
(Przykład: matka, która uważa, że jej dzieci są lepsze od innych i wobec tego nie powinny się bawić z gorzej sytuowanymi)

Każde z tych dziewięciu kryteriów przejawia się w zachowaniach, które komunikują: „Ja jestem najważniejszy(a)" albo „Ty nie jesteś dość dobry(a)". Narcyzom brak empati i są niezdolni do okazywania miłości. Wydaje się, że ich życie emocionalne jest powierzchowne, a w ich świecie pierwszoplanowe znaczenie ma wizerunek zewnętrzny, to, jak sprawy wyglądają z punktu widzenia innych. Jeśli twoja matka przejawia wiele narcystycznych cech, masz zapewne wrażenie,że wcale cię nie zna, bo nigdy nie poświęca ci dość uwagi i nie próbuje się skupić nad tym, kim jestes. My, córki narcystycznych matek, już od dziecinstwa mamy poczucie, ze istniejemy dla nich - że naszą rola jest zaspokajanie ich potrzeb, troską o ich uczucia. Nie czujemy, by nasze matki obdarzały nas szczególnym znaczeniem.
Córka pozbawiona miłości i empatii swej matki nie doświadcza prawdziwej więzi emocjonalnej i dlatego ma poczucie, w czegoś jej brak. Jej elementarne potrzeby emocjonalne pozostają niezaspokojone. W skrajnych przypadkach matczynego narcyzmu, kiedy to dochodzi do zaniedbywania i maltretowania, brak jest elementarnej opieki rodzicielskiej. W bardziej subtelnych córki dorastają w poczuciu wewnętrznej pustki, nie rozumiejąc przyczyn tego stanu.

Karyl McBride
Wsparcie dla dorosłych córek narcystycznych matek. Jak być wystarczająco dobrą.
🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷

Jeśli temat matczynej rany jest ci bliski zapraszam na

👉Matczyna rana. Zakochaj się w sobie bardziej 3.0

👉Matczyna rana. Grupowy warsztat ustawień systemowych online

👉Sesje indywidualne online lub w Gliwicach.
( od września małe podwyżki)

Dobrego dnia❤️
Grafika AI

14/08/2025

Dlaczego psychiczne oddzielenie się od matki jest istotne dla twojego zdrowia psychicznego?

Indywiduacja, normalna część rozwoju jednostki, zaczyna się w drugim roku życia, kiedy dziecko mówi już „nie" oraz „mój", i ciągnie się przez wiele lat, w miarę jak dziecko dojrzewa, rozwija swoje własne pragnienia, potrzeby, preferencje i celowo oddziela się od rodziców, formując zdrową tożsamość. Zdrowi rodzice wspierają ten proces, który zachodzi naturalnie i stopniowo.
U dzieci narcystycznych matek proces ten jest zahamowany, ponieważ matka pochłania dziecko lub je ignoruje. Ignorowane dziecko, którego potrzeby emocjonalne nie są, zaspokajane, nie może pracować nad swoją indywiduacją, ponieważ skupia się na próbach zyskania miłości matki. Dąży do stopienia się z nią jak niemowlę, stara sie pozyskać jej akceptację i uwagę. Natomiast dziecko matki pochłaniającej jest aktywnie zniechęcane do oddzielenia się od niej i postrzegania siebie jako odrębną jednostkę z własnymi potrzebami, pragnieniami, myślami i uczuciami. Potrzeby żadnej z tych córek nie są zaspokajane i obie doświadczają trudności w rozwijaniu poczucia siebie.
Jeśli przez całe życie zmagałaś się z problemami związanymi z kontrolą nad własnym życiem i uczuciami, jeśli nie potrafisz się cieszyć sukcesem, to - tak jak wiele córek narcystycznych matek - nadal jesteś w trakcie separowania się od matki, a proces indywiduacji jeszcze sie u ciebie nie skończył. Prawdopodobnie nadal poszukujesz pełni siebie i ją kształtujesz.
(…)
Na czym właściwie polega separacja?

Literatura psychologiczna wyjaśnia separację-indywiduacje jako definiowanie swego poczucia siebie i odróżnianie się od innych.

Aby stać sie prawdziwie dojrzałym człowiekiem, każdy musi podjąć trud oddzielenia się od rodziny, z której pochodzi. Separacja psychiczna jest procesem wewnętrznym i nie ma nic wspólnego z geograficznym oddaleniem od matki i domu rodzinnego.

Według słynnego terapeuty rodzinnego Murraya Bowena dorosła kobieta z tym wiekszym przekonaniem może twierdzić, że jej proces indwiduacji jest prawdziwie zaawansowany,
(1) im mniej emocjonalnie reaguje na dynamike rodzinną,
(2) im bardziej obiektywnie obserwuje i ocenia dynamikę rodzinną,
(3) im bardziej uświadamia sobie istnienie wszystkich „mitów, wizerunków, zniekształceń i triangulacji", których nie dostrzegała w trakcie dorastania*.

Kryteria separacji
Po czym możesz poznać, że rozwinęło sie twoje autonomiczne „ja" i wyzwoliłaś się z orbity matczynych wpływów? Skad masz wiedzieć, kiedy oddzielisz się już od jej dysfunkcji i będziesz rzeczywiście silna, niezależna i skuteczna? James Masterson w książce The Search for the Real Self (W poszukiwaniu prawdziwego „ja") przedstawia główne kompetencje „ja"

Poniżej zinterpretowałam je na potrzeby córek narcystycznych matek
* Zdolność głębokiego doświadczania szerokiego zakresu uczuć z ożywieniem, radością, wigorem, ekscytacją i spontanicznością. Pozwalasz sobie doznawać autentycznych uczuć i nie tworzysz barier, które miałyby tłumić pełną gamę dostepnych człowiekowi emocji. Pozwalasz sobie na wyrażanie tych uczuć w stosowny sposób.
* Zdolność oczekiwania odpowiedniego uznania. Wierzysz w siebie, nie jesteś już przepełniona niepewnością co do swojej wartości, dlatego bez obawy doceniasz się za to, co na to zasługuje.
* Zdolność samodzielnej inicjatywy i asertywności. Masz marzenia i pragnienia oraz podejmujesz się ich realizacji, wierząc w powodzenie przedsięwzięcia.
* Okrzepnięta samoocena. Wierzysz w swoją wartość i potrafisz znaleźć jej potwierdzenie niezależnie od zewnętrznej akceptacji.
* Zdolność łagodzenia bolesnych uczuć. Gdy życie stawia cię w trudnych sytuacjach, potrafisz zaopiekować się sobą, nie pogrążasz się w smutku, potrafisz znajdować rozwiązania.
* Zdolność podejmowania zobowiązań i wywiązywania się z nich. Gdy podejmujesz decyzje, o których słuszności jesteś przekonana, wytrwale dążysz do ich realizacji, pokonujac przeszkody, krytykę i chwilowe porażki.
* Kreatywność. Potrafisz rozwiązywać problemy i czerpać ze swojej pomysłowości oraz zastępować lub neutralizować to, co negatywne, pozytywnym.
* Bliskość. Jesteś zdolna do pełnej i szczerej ekspresji siebie w ramach bliskiego związku z inną osobą, czemu towarzyszy co najwyżej minimalny lęk przed porzuceniem lub pochłonięciem. Potrafisz nawiązywać bliskość emocjonalną bez leku czy niepokoju, że zostaniesz porzucona lub pochłonięta.
* Zdolność do przebywania w samotności. Potrafisz czerpać radość z relacji z samą sobą, przebywać w pojedynkę i znajdować sens w głębi siebie.
* Ciągłość „ja"�Twój rdzeń jest realny i pozostaje niezmienny w toku zdarzeń życia i w miarę upływu lat.

Karyl McBride
Wsparcie dla dorosłych córek narcystycznych matek. Jak być wystarczająco dobrą
🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷👉👉Matczyna rana. Zakochaj się w sobie bardziej 3.0

👉Matczyna rana. Grupowy warsztat ustawień systemowych online

👉Sesje idnywidualne online oraz w Gliwicach.

Od września drobna podwyżka cen.

Dobrego dnia❤️

13/08/2025

Narcystyczne matki

Rezultatem moich badań jest identyfikacja sześciu typów narcystycznych matek, zajmujących różne miejsca w spektrum między stylem pochłaniającym a ignorującym. Nazywam je „sześcioma obliczami". Studiując te opisy, pamiętaj, że twoja matka może wyraźnie przypominać jeden z przedstawionych typów lub łączyć w sobie kilka z nich. Dodatkowo w każdym z tych typów może być wplecione ignorowanie lub pochłanianie.

TYP EKSTRAWAGANCKO-EKSTRAWERTYCZNY
Ekstrawagancka ekstrawertyczka to matka, o której kreci sie filmy. Jest duszą towarzystwa i bożyszczem tłumów, ale najbliżsi się jej boją - zarówno partnerzy, jak i dzieci. Jeśli nadajesz się do jej scenariusza, to świetnie, a jeśli nie, to lepiej miej się na bacznosci. Jest barwna, roześmiana i popularna. Niektórzy ją uwielbiają, ale ty pogardzasz maskaradą, którą odgrywa przed całym światem. Bo wiesz, że dla niej i w jej scenariuszu jesteś pozbawiona znaczenia poza tymi momentami, kiedy jest postrzegana przez innych w zwiazku z toba. Widząc, jak świat na nią reaguje, popadasz w dezorientacje. Zauważasz, że dla ciebie, swojego dziecka, nie ma nawet odrobiny tego ciepla i charyzmy, jakimi obdarza innych - przyjaciół, współpracowników, rodziny, a nawet obcych. Masz poczucie, że „gdyby tylko mnie kochała, to niechby sobie była, kim chce, nic by mi nie przeszkadzało".
Rozpaczliwie pragniesz, by zechciała cię poznać; by pozwoliła być sobą także tobie.
Bardzo często matki tego typu wiodą bajkowe życie i życzą sobie, by ich córki dostosowały się do jego norm towarzyskich oraz wpasowały do żądanego wzorca.

TYP NASTAWIONY NA OSIAGNIECIA
Dla takiej matki najważniejsze jest to, co osiagniesz w życiu.
Sukces wynika z tego, co robisz, a nie kim jesteś. Oczekuje od ciebie szczególnych osiągnięć. Rozpiera ją duma, gdy jej dzieci otrzymują najwyższe oceny, wygrywają turnieje, są przyjmowane do prestiżowych uczelni, kończą studia na liczących się kierunkach. Bardzo chętnie się wtedy nimi chwali. Ale jeśli nie osiągniesz tego, co zdaniem twojej mamy powinnaś, tego, co ona uważa za ważne - głęboko ją to zawstydza, tak że może zareagować atakiem furii.
Mamy zatem do czynienia z dezorientującą dynamiką. Często się zdarza, że córka dążąca do osiągnięcia określonego celu nie otrzymuje od matki żadnego wsparcia, ponieważ matka uważa, ze owo dążenie do celu zabiera jej córkę, która powinna poświęcać uwagę matce. Jednak z chwilą, gdy córka osiągnie to, do czego dążyła, matka promienieje dumą na gali wręczania nagród czy przedstawieniu. To wewnętrznie sprzeczny komunikat. Córka wyciąga stąd naukę, że nie powinna się spodziewać wsparcia, o ile nie osiągnie czegoś naprawdę spektakularnego, co z kolei programuje ją na niskie poczucie własnej wartości i styl życia nakierowany na osiągnięcia.

TYP PSYCHOSOMATYCZNY
Ten typ matki wykorzystuje swoje choroby, cierpienie i dolegliwości do manipulowania innymi, stawiania na swoim, zwracania na siebie uwagi. Nie bardzo obchodzą ją ludzie wokół niej, w tym także jej córka oraz jej i ich potrzeby. Jeśli miałaś taką matkę, jedynym sposobem pozyskania jej uwagi było opiekowanie się nią. Jeśli nie reagowałaś na jej potrzeby albo próbowałaś sprzeciwić się jej wymaganiom, przyjmowała rolę ofiary i robiła sie jeszcze bardziej chora, aż do popadniecia w kryzys zdrowotny, tak aby przywołać Cię do porządku i wzbudzić poczucie winy.
Nazywam ten mechanizm metodą kontrolowanej choroby. Jest ona bardzo skuteczna. Jeśli córka się nie podporządkuje, to źle wypada także we własnych oczach, ma poczucie, że jest okropna, bo brak jej serca dla własnej matki. Dla psychosomatycznej matki najważniejsze jest, by córka była przy niej, opiekowała się nią i ją rozumiała.
Bardzo często matki takie wykorzystują chorobę, by uciec od emocji lub konieczności radzenia sobie z jakimis życiowymi trudnościami. Córka zwykle słyszy od ojca czy innego członka rodziny: „Nie mów tego czy tamtego mamie. To może ja zdenerwować i się rozchoruje". Niektóre córki nawet odkrywają, że jeśli same zachorują, to matka obdarza je większą uwagą, ponieważ choroba tworzy między nimi szczególna więź. Matka rozumie chorobę i potrafi o niej rozmawiać z córką, ale ta musi bardzo uważać, aby nie rozchorować się ciężej niż matka, bo wtedy ta poczuje się pozbawiona troski, do której w swoim mniemaniu jest uprawniona.

TYP UZALEŻNIONY
W powieści Rebekki Wells Boskie sekrety siostrzanego stowarzyszenia Ya-Ya Sidda opisuje dźwięk głosu matki jako „kakofonie pięciu szklaneczek burbona'. Mimo że„dzieliło je pięć tysiecy mil, Sidda słyszała pobrzękiwanie kostek lodu o szkło" podczas rozmowy telefonicznej. Mówiła potem: „Gdyby ktoś miał nakręcić film o moim dzieciństwie, mogłoby to posłużyć jako ścieżka dźwiękowa "*
Uzależniony rodzic zawsze sprawia wrażenie narcystycznego, ponieważ uzależnienie przekrzykuję wszystko inne. Bywa tak, że kiedy rodzic wytrzeźwieje, narcystyczne zachowania ustępują. Ale nie zawsze. Jednak w fazie korzystania z używek uzależniony rodzic jest zawsze skupiony na sobie i na swoim bogu - na nałogu. Dzieci alkoholików i osób nadużywających inne substancje świetnie to wiedzą: butelka czy narkotyk zawsze ma pierwszenstwo przed wszystkim innym. Nadużywanie substancji to wygodny sposób maskowania uczuć. Ewidentnie matka, która przychodzi pijana na wystep córki w chórze, nie ma na względzie jej potrzeb.
Najlepsza mantra narcystycznej matki jest hasło Billie Holi-day: Smoke, drink, never think (Pal, pij, nie myśl)

TYP SKRYCIE PODŁY
Narcystyczna matka tego typu nie chce, by inni wiedzieli, że źle traktuje swoje dzieci. Ma zazwyczaj odrębne „ja" prywatne i publiczne, które znacząco różnią sie między sobą. Córki takich matek opisują je jako dobre, kochajace i opiekuńcze w towarzystwie, a okrutne i poniżające w domu. Trudno nie odczuwać do takiej matki urazy, zwłaszcza jeśli udaje się jej zmanipulować mnóstwo ludzi spoza rodziny. Jeżeli miałaś taką matkę, wiesz, jak okropne jest doświadczanie tak zmiennego zachowania. Po wyjściu z kościoła matka obejmuję cię ramieniem i z miłym uśmiechem podaje ci wyjętą z torebki gumę do żucia . W domu, gdy prosisz ją o gumę lub chcesz się przytulić, dostajesz klapsa i połajankę. Taka matka może powiedzieć w towarzystwie: „Jestem niezmiernie dumna z córki. Prawda, że jest wspaniała?" a w domu: „Dobrze, żebyś troche schudła, wygladasz jak czupiradła i ubierasz się jak dz**ka". Nieprzewidywalność tego typu przekazów doprowadza dziecko do szaleństwa.

TYP NIEZASPOKOJONY EMOCIONALNIE
Choć na pewnym poziomie wszystkie narcystyczne matki mają niezaspokojone potrzeby emocjonalne, u niektórych cecha ta uwidocznia się bardziej niż u innych. Kobiety te otwarcie obnażają swoje emocje i domagają się opieki od swoich córek - oczekiwanie z góry skazane na porażkę w stosunku do dzieci, które miałyby dawać ukojenie matce, wysłuchiwać zwierzeń o jej dorosłych kłopotach i rozwiązywać jej problemy. Uczucia samych dzieci zaś są zaniedbywane; nie ma mowy, by dziecko otrzymało od takiej matki choć część wsparcia, jakiego oczekuje się od niego.

Teraz, kiedy zapoznałaś się z wieloma typami narcystycznych matek, należy podkreślić kilka spraw. Po pierwsze, nasze matki nie urodziły się takie. Najprawdopodobniej w dzieciństwie natknęły się na nieprzekraczalne bariery dla miłości i empatii.
(…)

Kwestionariusz:
Czy twoja matka ma cechy narcystyczne?

Matki wykazujące tylko kilka cech narcystycznych mogą wywierać negatywny wpływ na córki mniej jawny sposób. (Zaznacz te stwierdzenia, które odnoszą się do twojej relacji z matką- obecnie lub w przeszłości).
1. Czy gdy próbujesz rozmawiać z matką o swoich problemach, zmienia temat tak, że że rozmowa zaczyna dotyczyć tylko jej?
2. Czy gdy próbujesz rozmawiać z matką o swoich uczuciach, próbuje przebić twoje uczucia swoimi?
3. Czy twoja matka zachowuje się tak, jakby była o ciebie zazdrosna?
4. Czy twojej matce brak empatii w odniesieniu do twoich uczuć?
5. Czy matka okazuje ci wsparcie tylko w tych sprawach, które ukazują ją jako dobrą matkę?
6. Czy często masz poczucie braku emocjonalnej bliskości ze swoją matką?
7. Czy często powątpiewałaś, że matka cię lubi albo kocha?
8. Czy matka robi coś dla ciebie tylko wtedy, gdy inni mogą to zobaczyć?
9. Czy w przypadkach ważnych wydarzeń w twoim życiu (choroba, wypadek, rozwód) dla twojej matki ważniejsze jest, jak wpłyną one na nią, niż jak ty się czujesz?
10. Czy twoja matka nadmiernie skupia się na tym, co sądzą inni (sąsiedzi, znajomi, rodzina, współpracownicy)?
11. Czy twoja matka neguje swoje własne uczucia?
12. Czy twoja matka obwinia ciebie lub innych, zamiast przyjąć odpowiedzialność za własne uczucia lub czyny?
13. Czy łatwo jest zranić twoją matkę? Czy długo żywi urażę, nie próbując rozwiązać problemu?
14. Czy masz poczucie, że byłaś niewolnicą swojej matki?
15. Czy masz poczucie, że byłaś odpowiedzialna za dolegliwości matki lub jej złe samopoczucie (ból głowy, stres, choroby)?
16. Czy w dziecinstwie musiałaś zaspokajać różne fizyczne potrzeby swojej matki?
17. Czy masz poczucie, że matka cię nie akceptuje?
18. Czy masz poczucie, że matka jest wobec ciebie krytyczna?
19. Czy w obecności matki czujesz się bezradna?
20. Czy matka często cię zawstydzała ?
21. Czy masz wrażenie, że twoja matka dobrze cię zna?
22. Czy twoja matka zachowuje się tak, jakby oczekiwała, że świat będzie sie kręcił wokół niej?
23. Czy jest ci trudno być odrębną osobą, oddzieloną od matki?
24. Czy twoja matka chce wpływać na twoje decyzje?
25. Czy twoja matka podlega zmiennym nastrojom - od egotycznego po depresyjny?
26. Czy twoja matka wydaje ci się czasem sztuczna i afektowana?
27. Czy masz poczucie, że w dzieciństwie musiałaś zaspokajać emocjonalne potrzeby swojej matki?
28. Czy masz poczucie, że w obecności matki podlegasz jej manipulacji?
29. Czy masz poczucie, że matka ceni cię za to, co robisz, a nie za to, kim jesteś?
30. Czy twoja matka próbuje cię kontrolować? Czy zachowuje się jak ofiara lub męczennica?
31. Czy twoja matka zmusza cię do postępowania sprzecznego z tym, co rzeczywiście czujesz?
32. Czy twoja matka rywalizuje z tobą?
33. Czy twoja matka musi zawsze postawić na swoim?
Uwaga: Wszystkie te pytania odnoszą się do cech narcystycznych. Im wiecej z nich zaznaczyłaś jako pasujące do twojej sytuacji, tym większe jest prawdopodobieństwo, że twoja matka ma pewne cechy narcystyczne, które doprowadziły do określonych trudności, jakich doświadczasz w roli córki i w roli dorosłej kobiety.

Karyl McBride
Wsparcie dla dorosłych córek narcystycznych matek. Jak być wystarczająco dobrą.
🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷

Jeśli temat jest ci bliski zapraszam na sesje indywidualne online lub w gabinecie lub na warsztaty w tym temacie .

👉Matczyna rana. Zakochaj się w sobie bardziej 3.0
Warsztat rozwojowy z elementami ustawień systemowych. 06.09.2025 od 17.00 do 21.00

👉Matczyna rana. Grupowy warsztat ustawień systemowych online 07.09.2025 od 18.00 do 21.30

Dobrego dnia ❤️

Tekst ze zdjęcia również jest z powyższej książki 🙂

13/08/2025

Kochani

Od 16.08 do 20.08 przebywam na krótkim urlopie.
Będę odpisywała na wiadomości w miarę możliwości:)
Proszę ewentualnie o cierpliwość:)

Można jednak jeszcze umówić się na sesję indywidualną online - 14.08 godzina 15.15 lub 18:45 lub 15.08 godzina 17:15

Zapraszam❤️

Grafika- Pinterest

12/08/2025

Jestem niechciana - przekonanie, nieświadomy sposób życia. Skąd to płynie, co z tym dalej❤️

Zapraszam na warsztatMatczyna rana. Zakochaj się w sobie bardziej 3.0 podczas którego będziesz mógł spojrzeć na swoją relację z rodzicielką ale również rodowe historie i trudności.

09/08/2025

ZASTĘPCZA POKUTA

GABRIELE TEN HOVEL: Chętnie wróciłabym do rozmowy O konkretnych sposobach pana pracy. Pan każe klientom wypowiadać w ustawieniach określone zdania.

Na przykład syn mówi ojcu: „Szanuję twoją winę" lub "Pożyję jeszcze trochę, potem też umrę". Jaki jest ich sens, co te zdania powodują?

BERT HELLINGER: „Szanuję twoją winę", znaczy: „Szanuję, że to twoja wina i że ty ponosisz jej skutki. A gdy je ponosisz, nie przeszkadzam ci w tym".

GABRIELE TEN HOVEL: A co znaczy „przeszkadzam"?
BERT HELLINGER: Że biorę na siebie jego winę i jej skutki.
TILMANN MOSER: Wywłaszcząjąco.
BERT HELLINGER: Tak, i to jest bardzo niedobre.
TILMANN MOSER: Wiąże się z manią wielkości.
BERT HELLINGER: Tak.
TILMANN MOSER: Ojciec nie mógłby tego udźwignąć, ja mogę.
GABRIELE TEN HOVEL: A więc syn umyślił sobie, że może wyrównać winę ojca. Marnuje przez to swoje życie, ale ma jednocześnie uczucie bycia wielkim.

(...)
GABRIELE TEN HOVEL: Pan mówi nawet, że wyobrażenie, iż dzieci mogłyby przejąć winę rodziców albo winę dziadków, ma w sobie coś magicznego. Co jest w tym magicznego? Spora część pracy z niemiecką przeszłością opiera si przecież na założeniu, że my możemy teraz coś naprawić.
BERT HELLINGER: Pozostanę na płaszczyźnie rodziny. Dziecko mówi dorosłemu: „Gdy ja umrę, wtedy ty możesz żyć".

To jest magiczne.

Przekonanie, że mogę wybawić innego, biorąc na siebie jego winę lub pokutę — to jest myślenie magiczne.

GABRIELE TEN HOVEL: To jest też podstawa myślenia chrześcijańskiego: Chrystus umarł za nas.
BERT HELLINGER: Ma pani rację, to jest podstawa myślenia chrześcijańskiego.
GABRIELE TEN HOVEL: A pan mówi, że to magiczne.
T I L M A N N M O S E R: Jezus to płaszczyzna religijna. Przenoszenie jej do psychologii jest dość ryzykowne. Na płaszczyźnie religijnej istnieje osoba, która się ofiarowuje za wszystkie winy tego świata. Podziwiamy ją, modlimy się i czujemy wybawieni. Ale na płaszczyźnie psychologii to się tak dobrze nie udaje. Działa neurotyzująco i prowadzi do cierpienia.
BERT HELLINGER: Trzeba to zostawić na płaszczyźnie obserwacji, w przeciwnym razie zapędzimy się w wymiary, w które jak myślę nie wolno nam się zapędzać. Mnie nie wolno.

Można zaobserwować, że dzieci sprawców chcą, wziąć na siebie ich winę i skutki tej winy. Wtedy sprawcy, o dziwo, nie widzą swojej winy. Dochodzi do wewnątrzrodzinnego przesunięcia.

TILMANN MOSER: Kiedy sprawca, ojciec lub dziadek, już nie żyje, a syn lub wnuk mówi: „Szanuję twoją winę i oddaję ją tobie z powrotem", dokąd - mówiąc trywialnie - ta wina idzie? Czy to wewnętrzny proces psychiczny? Czy sprawca, leżąc w grobie, coś czuje?
BERT HELLINGER: Dziecko lub wnuk uwalnia się od winy to jest najistotniejsze. Reszta mnie nie interesuje. Powiadam - najważniejsze jest to, że dziecko uwalnia, się od winy.
Naturalnie, istotna jest też tu obserwacja Freuda, że nieświadomość nic zna czasu. Chociaż ktoś nie żyje, ktoś inny próbuje uratować go od śmierci lub od winy. Dla nieświadomości to nie jest sprzeczność.
GABRIELE TEN HOVEL: Zatem wyobrażenie, że wnuk przejmuje winę człowieka, który już dawno nie żyje, wcale nie jest takie szalone.

Dziadek żyje nadal w nieświadomości wnuka.

A gdy wnuk przejmuje winę i dlatego popada w chorobę, jest to podwójnie tragiczne. Przeszkadza bowiem temu, żeby wina była tam, gdzie jej miejsce.

BERT HELLINGER: Wnuk nie robi tego świadomie, tylko pod presją duszy rodziny, która szuka wyrównania. Gdy jeden nie pokutuje, drugi, nie zauważając tego, wchodzi na jego miejsce. Ustawienia rodzinne, psychoanaliza lub inne metody pomagają to ujawnić i rozwiązać.

GABRIELE TEN HOVEL: Co to znaczy w przestrzeni społeczno-politycznej? Nawet gdy ktoś bierze na siebie winę ojca, to nie znaczy, że jest politycznie przeciw sprawcom. To inna płaszczyzna akceptacji.

BERT HELLINGER: Tak, właśnie. Mam przykład takiego przejęcia winy. Na warsztacie była kobieta, która cierpiała na silne ataki paniki, prawie nie mogła z ich powodu oddychać. Jej dziadkowie byli czołowymi nazistami w Austrii. Ustawiliśmy przedstawicieli dziadków w konstelacji. Okazało się, że u przedstawicielki babki wystąpiły wszystkie objawy, które rzeczywiście miała wnuczka. Stało się zupełnie jasne, że wnuczka przejęła je z miłości do babki. Teraz mogła te symptomy zostawić babce.
Uszanowała babkę, zostawiając u niej winę i była wolna. Jednak potrzeba czegoś jeszcze.
Dopiero gdy wnuczka spojrzy na ofiary i je uczci, będzie w pełni wolna.

Bert Hellinger
Tłum. Zenon Mazurczak
frag. Pochodzi z książki: „Daj mi rząd dusz” Wyd. KOS 2006
🌻🌻🌻🌻 🌻🌻🌻 🌻🌻🌻 🌻🌻🌻 🌻🌻🌻

Tak to już jest, że często nawet nie zdajemy sobie sprawy, że niesiemy jakieś trudy po przodkach.
Ale np odczuwamy ciężkość w życiu, trudność w osiąganiu celów, w poczuciu spełnienia. Wciąż mamy jakieś trudności finansowe. Jesteśmy zdradzani. Lub odczuwamy głęboką samotność i wyobcowanie. Najróżniejsze dolegliwości to często bóle rodowe, karmiczne i własne.
Tych przykładów mogę tu mnożyć, bo tyle ile sesji tyle ich jest.
Najlepszym sposobem jest bycie w życiu, obserwacja siebie i w przypadku trudności, które już wiercą „dziurę „ w brzuchu pomyśleć jak inaczej jeszcze można ten temat rozwiązać.
Często powtarzam na sesjach, że najczęściej tematy są wieloaspektowe. Widzę je trochę jak kostkę Rubika- gdzie jest wiele zależności i połączeń. Dlatego też ustawienia są tak niezwykle rozwijające. Dobrze poprowadzone potrafią poruszyć wiele warstw w tobie a w sesji indywidualnej spokojnie możesz zostać poprowadzony , by je zintegrować.
Głęboko wierzę, że możemy a nawet powinniśmy żyć dużo lżej niż nam się wydaje. Że wiele naszych wewnętrznych schematów, programów czy uwikłań jest tym, co trudem woła o twoją uwagę.
Czy jesteś gotowy, by z odwagą spoglądać w swoje życie?

Zapraszam na sesje indywidualne online i stacjonarnie w Gliwicach.

Ewelina Jałoszewska

👉Sesje online 333 zł Max1, 5h.
Mesenger(kamerka bo musimy się widzieć)
👉Sesja w gabinecie (Gliwice) 380 zł Max1, 5h.

🌺Cudowności 🌺
Grafika- znaleziona w sieci