Gabinet psychologiczny Sylwia Królewicz

06/06/2025

Wyobrażasz sobie siebie jako wcielenie zen 🧘‍♀️ — spokój, flow, życie na wyższym poziomie. A potem rzeczywistość uderza:
😅 o 3:00 wciąż scrollujesz TikTok, szukając skarpetek do pary i filozoficznych odpowiedzi w memach.

Czy to ja? Czy to ty? Czy to po prostu ludzki mózg, który ewoluował, by szukać zagrożeń… a teraz znajduje je w skarpetkach nie do pary? 🤷‍♂️

12/05/2025

1. Jedna wizyta u psychiatry to jedna wizyta u psychiatry.
Nie diagnoza.
Nie leczenie.
Nie „leczyła się psychiatrycznie”.
Po prostu: była.

2. Diagnoza z kategorii F to nie znaczy: niepoczytalny.
Niepoczytalność oceniają biegli. W chwili czynu.
Większość osób z F-ką wie, co robi.

3. Psychoza to nie „dziwne zachowanie”.
To zmiana postrzegania rzeczywistości. Omamy, urojenia.
I wtedy – często, ale nie zawsze – niepoczytalność.
Ale to nadal oceniają specjaliści, nie internet.

4. Nawet osoba ze schizofrenią może być w pełni poczytalna.
Bo liczy się jeden moment. Nie etykieta.

5. Schizofrenia to ok. 1% populacji.
Bardzo rzadko.
Jeśli wydaje ci się, że "wszyscy teraz mają psychozy" –
to znaczy, że media w kółko wałkują jedną historię.

6. Nie ma fali psychoz. Nie ma epidemii psychoz.
Liczba psychoz się nie zmienia.
Tak było. Tak jest.

7. W 2009 roku w Polsce: 763 zabójstwa.
55 sprawców uznanych za niepoczytalnych.
To nie jest większość. To 7%.

8. Ludzie z chorobami psychicznymi są częściej ofiarami przemocy niż sprawcami.
Fakty, nie lęki.

9. Ryzyko przemocy ze strony osób z zaburzeniem psychicznym?
Nie więcej niż 10%.
Czyli: 90% przemocy to nie osoby niepoczytalne.

10. Psychoza dla osoby spoza psychiatrii to coś trudnego do zrozumienia.
Ale uwierz: człowiek w psychozie nie ma władzy nad tym, co myśli i czuje.
U niego wszystko jest inne. Cała percepcja. Całe JA.
I często – na początku – to jest „ciche”.
Nie do zauważenia. Nawet przez specjalistki.
A co dopiero przez sąsiada z balkonu.

11. Nie obwiniaj człowieka za to, że ma chorobę, która zmienia go całego.
To się da leczyć. Skutecznie.

12. Jeśli ktoś był niepoczytalny w chwili czynu – nie podlega karze.
Bo nie można być winnym, jeśli nie wiedziało się, co się robi.

13. Ale to nie znaczy, że taka osoba wraca do domu.
Sąd nie orzeka o winie, tylko o przymusowej izolacji.
Szpital psychiatryczny o zaostrzonym rygorze.
Wygląda podobnie jak więzienie.
Tyle że z leczeniem.
I na lata.

14. A potem… jeśli wraca do siebie – to wraca też pamięć.
Wraca też zrozumienie czynu.
I przychodzi ból.
Bo widzi, co zrobił.
I czesto sam nie może sobie wybaczyć.

15. Niepoczytalność może dotyczyć nie tylko psychozy.
Może być skutkiem głębokiej niepełnosprawności intelektualnej, uszkodzeń organicznych mózgu, otępienia, padaczki, urazów.
I znów – nie rozpoznaje tego Instagram, Fb, czy X Rozpoznają to biegli.

Jeśli jesteś w kryzysie psychicznym – zadzwoń: 116 123 (bezpłatna linia wsparcia), 116 111 (dla dzieci i młodzieży), albo 112, jeśli zagrożone jest życie.
Nie jesteś sam. Serio.

30/04/2025

25/04/2025

Najprostsza odpowiedź na to pytanie, którą usłyszałam kiedyś na warsztatach towarzyszenia w umieraniu, brzmi: nic. Tuż po śmierci bliskiej nam osoby nie musimy robić nic. Do 12 godzin po śmierci lekarz musi stwierdzić zgon, ale zmarły może pozostać w domu aż do 72h po śmierci. Nie musisz się śpieszyć. Spróbuj odłożyć w czasie zajmowanie się formalnościami, spróbuj po prostu być. Jednak ważne - nie w pojedynkę, ponieważ tak ważne jest, obecność (nawet w ciszy) z kimś bliskim.

Moment tuż po śmierci to czas szczególny, czas przejścia, o którym antropologia mówi “czas liminalny”. Victor Turner, badacz zajmujący się rytuałami, pisał, że podczas tego szczególnego momentu zawieszenia powstaje communitas, spontaniczne poczucie przynależności do szerszej wspólnoty. Wiele osób intuicyjnie odczuwa potrzebę uczczenia tej chwili. Wiele rzeczy wtedy “można”, nic wtedy się nie “powinno”. Można się modlić, samemu lub wspólnie z domownikami czy personelem. Można zapalić świeczkę. Można milczeć. Niektórzy śpiewają. Tradycja śpiewu żałobnego nad zmarłym była w Polsce bardzo silna, zdarza się, że nadal jest praktykowana, a nasze rodzime pieśni żałobne niosą ze sobą szczególny rodzaj pocieszenia. Inni czują potrzebę pożegnania się z ciałem, przebierają bliskiego zmarłego w odświętne ubrania, dekorują kwiatami. Można również przeżywać szok, czuć ogromną niezgodę, wyrażać swój protest. Można przytulać, rozpaczać. Można nie chcieć zajmować się ciałem, można od razu zadzwonić do zakładu pogrzebowego. Można płakać ze smutku, można też wzruszyć się pięknym życiem i piękną śmiercią. Można czuć ulgę, że już nie cierpi, że to koniec uciążliwej opieki.

Moment tuż po śmierci bliskiej nam osoby to początek długiej drogi żałoby. Długi proces nauki nie o tym, jak zapomnieć, ale o tym, jak nauczyć się żyć ze stratą, jak stworzyć nową więź
ze zmarłym. Uczczenie tej chwili domowym rytuałem może pomóc w rozpoczęciu tej podróży. Jak pisał Irvin Yalom, psychiatra, całe życie zajmujący się śmiercią i umieraniem, “jestem przekonany (...), że konfrontacja ze śmiercią prowadzi nas nie do otwarcia jakiejś ohydnej puszki Pandory, lecz do ponownego wejścia w życie, żeby przeżywać je w sposób bogatszy i bardziej współczujący”.

Autorka: Zuzanna Kierwiak-Włodarczyk
Konsultantka telefonu wsparcia dla osób po stracie i w żałobie 800 108 108 (bezpłatny, anonimowy, czynny od poniedziałku do piątku w godzinach 14:00-20:00)

23/04/2025

🌻W życiu rzadko kiedy coś jest czarno-białe. Możemy czuć dwie pozornie sprzeczne emocje naraz – jak smutek i nadzieję, złość i troskę, lęk i ciekawość.
🌻DBT uczy nas, że te emocje mogą współistnieć. Nie musimy wybierać jednej „właściwej”. Kluczowe znaczenie w DBT ma dialektyczne uznanie, że:
• dwie pozornie przeciwstawne rzeczy mogą być jednocześnie prawdziwe,
• w procesie zmiany, potrzebna jest akceptacja
• nasza rzeczywistość jest złożona i dynamiczna.

Takie podejście umożliwia tworzenie mostów tam, gdzie wcześniej były tylko skrajności i obieranie bardziej wyrozumiałego spojrzenia na siebie i innych🫶🏻

Zatrzymaj się dziś na chwilę i zastanów – jakie dwie emocje współistnieją w Tobie teraz?

18/02/2025

Serdecznie polecam :)

Sam ma ADHD👉Stworzył zalecenia dla rodziców i nauczycieli. 👉Codziennie, jako PsychiatraPlus w zakresie zdrowia psychicznego edukuje setki tysięcy Polaków. 👉Współautor książki "Z tego się nie wyrasta. Kompendium ADHD" - JAROSŁAW JÓŹWIAK przyjedzie do Żagania 8 marca, w sobotę. 🔥
👉Spotkanie autorskie "Z tego się nie wyrasta" odbędzie się w Klubie Garnizonowym 11. Lubuskiej Dywizji Kawalerii Pancernej w Żaganiu, podczas Festiwal Neuroróżnorodności(6-9 marca), który organizuje Fundacja Piętro Wyżej. 🔥
👉Na miejscu dr Jóźwiak będzie podpisywał książki (możliwość zakupu podczas Festiwalu).

✅O dr hab. n.med. Jarosławie Jóźwiaku:

👉W mojej praktyce lekarskiej zajmuję się przede wszystkim zaburzeniami lękowymi, depresyjnymi i osobowości, a także psychiatrią perinatalną. Diagnozuję i prowadzę pacjentów z ADHD, przyjmuję pacjentki z depresją ciężarnych, oraz innymi zaburzeniami psychicznymi występującymi w czasie ciąży i połogu.

👉Praktykuję podejście humanistyczne do leczenia, stanowiące tzw. trzecią siłę psychologii, po psychoanalizie i psychologii behawioralnej. Zgodnie z jej zasadami, uznaję, że w każdym człowieku jest ogromna siła, która pozwala mu, jeśli tylko jest on odpowiednio poinformowany, przejąć odpowiedzialność za swoje zdrowie psychiczne. Lekarz, zgodnie z nurtem psychiatrii humanistycznej, powinien wyjaśniać pacjentowi aktualny stan wiedzy na temat jego dolegliwości i pomagać w wyborze najlepszej terapii, a nie narzucać mu swoją wolę z pozycji eksperta.

👉Za pracę naukową nad neurobiologią mózgu uzyskałem wiele nagród (m.in. Polskiej Akademii Nauk, Premiera RP i Ministra Zdrowia). Jestem współautorem kilkudziesięciu prac naukowych, opublikowanych m.in. w piśmie Lancet. Jestem przedstawicielem Międzynarodowego Towarzystwa Psychiatrii Okołoporodowej Marce oraz Europejskiej Akademii Neuropsychiatrii.

Program i rejestracja: Festiwal Neuroróżnorodności - ruszyły zapisy

👉Wstęp jest bezpłatny, obowiązuje kolejność zgłoszeń.

✅Książka "Z tego się nie wyrasta. Kompendium ADHD"

👉ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej, to najczęściej występujące zaburzenie rozwojowe. Przez lata błędnie uważano, że dotyczy wyłącznie dzieci, głównie stereotypowych rozbieganych i niegrzecznych chłopców, a z czasem po prostu przechodzi. Dziś lekarze wiedzą, że ADHD w równym stopniu dotyczy obu płci, a co więcej – zostaje z nami na całe życie.

👉Według najnowszych badań ADHD dotyczy od 5 do 10 procent całej populacji, w USA jest już najczęściej diagnozowanym zaburzeniem u dzieci. Również w Polsce, po latach stagnacji, w ostatnim czasie wreszcie coś drgnęło i poziom wiedzy na ten temat szybko zaczyna rosnąć. Nie do przecenienia jest tutaj fakt, że wiele znanych i popularnych osób, w tym pisarzy, muzyków i sportowców, coraz częściej publicznie mówi o swoim ADHD, dzięki czemu przestaje być ono tematem tabu.

👉Ogromną pracę w popularyzowaniu tematu ADHD w Polsce wykonał doktor Jarosław Jóźwiak, psychiatra, założyciel Stowarzyszenia Bliżej ADHD i niekwestionowany autorytet w tej dziedzinie. Od lat prowadzi najróżniejsze działania, zwiększające wiedzę na temat ADHD zarówno wśród zwykłych ludzi, jak i kolegów po fachu. Jest dyrektorem medycznym Centrum Terapii Alma oraz twórcą kanałów społecznościowych Psychiatra Plus. Za swoją pracę otrzymał mnóstwo nagród i wyróżnień, między innymi od Premiera RP, Ministra Zdrowia i Polskiej Akademii Nauk.

👉Teraz doktor Jóźwiak debiutuje jako współautor książki popularnonaukowej. W „Z tego się nie wyrasta. Kompendium ADHD” rozmawia z dziennikarką Iwoną Tarnowską-Ciosek o tym, czym jest ADHD, a czym na pewno nie jest, o metodach leczenia i radzenia sobie z tym zaburzeniem oraz ogólnie mówiąc o życiu z ADHD. Oboje z własnego doświadczenia doskonale wiedzą, o czym mówią, dzięki czemu książka nie jest długim i nudnym wykładem, ale zapisem fascynującej, wartkiej i dowcipnej rozmowy.

👉ADHD to jeden z najpopularniejszych, najbardziej nośnych i najczęściej wyszukiwanych tematów w polskim internecie. „Z tego się nie wyrasta. Kompendium ADHD” to pierwsza książka tego typu w Polsce, łącząca najnowszą światową wiedzę z doświadczeniami polskiego eksperta i stanowiąca odpowiedź na ogromne zapotrzebowanie czytelników.

🔥Zapraszamy na Festiwal i spotkanie z PsychiatraPlus🔥

Fundacja Piętro Wyżej

18/02/2025

31/10/2024

Oj, Jasiu, nie złość mnie! Przestań mnie denerwować! Daj już spokój! Przez Ciebie się złoszczę...
Och... to trudna perspektywa dla dziecka. Zaprasza je do zaopiekowania się rodzicem. A przecież Jaś nie ma jeszcze kompetencji, nawet do tego, żeby zaopiekować się swoimi trudnymi emocjami, a tu jeszcze złoszczący się rodzic, który mówi, że to przez Jasia!

Wiesz, że jest odwrotnie? Mama albo tata złości się zupełnie nie z powodu Jasia! Złości się, bo ta emocja próbuje zwrócić uwagę rodzica na ważną i niezaspokojoną od dawna... potrzebę rodzica!
Złoszczę się, bo bardzo tęsknię za dobrymi relacjami...
Złoszczę się, bo nie mam zaspokojonej potrzeby bycia ważną, wziętą pod uwagę...
Albo złoszczę się, bo naprawdę bardzo chcę wolności... (a przy dzieciach jest trudniej zadbać o tę wolność...).
Dziecko nie musi dbać o nasze potrzeby, a nawet lepiej dla Jasia, żeby tego nie robił! Wystarczy, że to my zobaczymy, jakie potrzeby mamy i poszukamy nowych sposobów na ich zaspokajanie, skoro stare przestały wystarczać!
Jestem ciekawa, jak ci z Was, którzy są młodymi rodzicami (albo co nieco jeszcze pamiętają) dbają o potrzebę wolności? Czy macie na to swoje sprytne sposoby?

Emilia Kulpa-Nowak - trenerka NVC

30/10/2024

18/10/2024

10/10/2024

Zdrowie psychiczne to...zdrowie. Możemy je stracić stopniowo lub nagle, tak samo jak zdrowie fizyczne. Podobnie też możemy leczyć zaburzenia psychiczne, tak jak leczymy choroby somatyczne. Lepiej jednak zapobiegać niż leczyć: dbajmy o zdrowie naszej psychiki tak, jak dbamy o zdrowie naszego ciała: poprzez odpowiednie odżywianie, sen, ruch, kontakt z przyrodą i z życzliwymi ludźmi.
Nie trujmy umysłu substancjami ani niezdrowym myśleniem. Szanujmy wydolność naszego układu nerwowego i szanujmy nasze granice. Dbajmy o odpoczynek. Odwiedzajmy specjalistów i bierzmy leki, jeśli trzeba.
Masz wpływ na swoje zdrowie psychiczne.
Be kind to your mind