Gabinet Psychoterapii Monika Pilarska

17/12/2024

Agnieszka Jucewicz: Co się dzieje w mózgu osoby uzależnionej, kiedy używka już nie daje przyjemności, tylko po prostu przynosi ulgę w cierpieniu?
Anna Lembke: Badając ten mechanizm, a przede wszystkim pracując z uzależnionymi, zrozumiałam, że deficyt dopaminy, który pojawia się na skutek przebodźcowania mózgu bardzo silnymi doznaniami, może się utrzymywać długo po tym, jak uzależniona osoba odstawi daną substancję czy aktywność. Czasami ten deficyt utrzymuje się miesiącami, a czasem nawet latami i przypomina kliniczną depresję. To sprawia, że te osoby są cały czas bardzo podatne na nawrót uzależnienia.

Agnieszka Jucewicz: Czy ten chroniczny deficyt oznacza, że nic ich nie cieszy?
Anna Lembke: Dokładnie tak. Na początku leczenia pacjenci często mówią: „Wszystko jest takie szare, mdłe". To, co kiedyś sprawiało radość, już nie działa, bo jest "za słabe". Jedna z pacjentek, uzależniona od smartfona i mediów społecznościowych, na moją sugestię, żeby spróbowała przejść się przez park bez patrzenia w telefon czy słuchania czegokolwiek, a tylko patrzyła na drzewa, ludzi i okolicę, spytała: „Ale po co? To takie nudne!".

Agnieszka Jucewicz: Niejedna osoba się w tym opisie odnajdzie.
Anna Lembke: Ten brak umiejętności cieszenia się z codzienności dotyka dziś nie tylko osoby uzależnione. Jesteśmy bez przerwy bombardowani ekscytującymi obrazami, informacjami, wizjami alternatywnych, bardziej atrakcyjnych rzeczywistości. Przy nich taki zwykły spacer przez park, który kiedyś dawał dużo spontanicznej radości, wypada blado. Zaawansowane technologie sprawiły, że nasze mózgi przyzwyczajają się do większych i mocniejszych wyrzutów dopaminy.

fragment rozmowy Agnieszki Jucewicz, Każdy ma dziś swoją "maszynę do masturbacji"
z Anną Lembke, autorką „Dopamine Nation. Finding Balance in the Age of Indulgence"

17/08/2024

09/03/2024

"Wszystkie komórki jajowe, jakie kobieta będzie kiedykolwiek nosić, formują się w jej jajnikach, gdy jest czteromiesięcznym płodem w łonie swojej matki. Oznacza to, że nasze komórkowe życie jako ja****ko rozpoczyna się w łonie naszej babki. Każdy z nas spędził pięć miesięcy w łonie naszej babki, a ona z kolei formowała się w łonie swojej babki. Wibrujemy w rytmie krwi naszej matki, zanim sama się narodzi, a ten puls to nić krwi, która sięga aż do pierwszej matki."

~ Layne Redmond, When the Drummers Were Women

Grafika: Mamicha

03/03/2024

☑️Zapraszamy do studiowania i dzielenia się najnowszą grafiką zatwierdzoną przez Polyvagal Institute USA i zrecenzowaną przez dr. Stephena Porgesa. Mamy nadzieję, że pomoże Ci ona pogłębić zrozumienie stnów autonomicznych wg. Teorii Poliwagalnej i wesprze Cię na Twojej osobistej i zawodowej drodze.

👉Dlaczego nowa grafika AUN?
Cóż, zauważyliśmy, że czasami Teoria Poliwagalna jest błędnie przedstawiana w infografikach, które są szeroko rozpowszechnione w Internecie. Niektóre ilustracje ignorują bardzo ważne stany hybrydowe, które znajdziesz w tej zaktualizowanej wersji. Duża część ilustracji nie pokazuje, że stany te występują na kontinuum. Ponadto niewiele z nich wspomina o tym, że reakcje behawioralne różnią się znacznie w zależności od tego, czy wykrywamy środowisko bezpieczeństwa, czy zagrożenia.

W naszej ilustracji stanów autonomicznego układu nerwowego zawarliśmy te istotne szczegóły, aby dać Ci jeszcze bardziej wszechstronne spojrzenie na Teorię Poliwagalną.

23/02/2024

Bezpłatne numery pomocowe dla osób w kryzysie psychicznym 👇

Więcej 👉www.zapobiegajmysamobojstwom.pl

19/02/2024

Agnieszka Jucewicz: Co się dzieje w mózgu osoby uzależnionej, kiedy używka już nie daje przyjemności, tylko po prostu przynosi ulgę w cierpieniu?
Anna Lembke: Badając ten mechanizm, a przede wszystkim pracując z uzależnionymi, zrozumiałam, że deficyt dopaminy, który pojawia się na skutek przebodźcowania mózgu bardzo silnymi doznaniami, może się utrzymywać długo po tym, jak uzależniona osoba odstawi daną substancję czy aktywność. Czasami ten deficyt utrzymuje się miesiącami, a czasem nawet latami i przypomina kliniczną depresję. To sprawia, że te osoby są cały czas bardzo podatne na nawrót uzależnienia.
Agnieszka Jucewicz: Czy ten chroniczny deficyt oznacza, że nic ich nie cieszy?
Anna Lembke: Dokładnie tak. Na początku leczenia pacjenci często mówią: „Wszystko jest takie szare, mdłe". To, co kiedyś sprawiało radość, już nie działa, bo jest "za słabe". Jedna z pacjentek, uzależniona od smartfona i mediów społecznościowych, na moją sugestię, żeby spróbowała przejść się przez park bez patrzenia w telefon czy słuchania czegokolwiek, a tylko patrzyła na drzewa, ludzi i okolicę, spytała: „Ale po co? To takie nudne!".
Agnieszka Jucewicz: Niejedna osoba się w tym opisie odnajdzie.
Anna Lembke: Ten brak umiejętności cieszenia się z codzienności dotyka dziś nie tylko osoby uzależnione. Jesteśmy bez przerwy bombardowani ekscytującymi obrazami, informacjami, wizjami alternatywnych, bardziej atrakcyjnych rzeczywistości. Przy nich taki zwykły spacer przez park, który kiedyś dawał dużo spontanicznej radości, wypada blado. Zaawansowane technologie sprawiły, że nasze mózgi przyzwyczajają się do większych i mocniejszych wyrzutów dopaminy.

fragment rozmowy Agnieszki Jucewicz, Każdy ma dziś swoją "maszynę do masturbacji"
z Anną Lembke, autorką „Dopamine Nation. Finding Balance in the Age of Indulgence"
fot George Hoza

16/01/2024

"Największą jasność co do naszych potrzeb zdobywamy wtedy, kiedy nie zostają zaspokojone. Nasze granice poznajemy, gdy ktoś je narusza, a charakter i głębię naszych uczuć - gdy tracimy grunt pod nogami. Dzięki temu stajemy się mądrzejsi. W ten sposób zdobywamy także zdolność do empatii oraz uczymy się akceptować innych ludzi."

Jesper Juul, Życie w rodzinie
fot Xenia

16/01/2024

Serdecznie zapraszamy na spotkania edukacyjne! 🙂
Spotkania kierowane są do rodzin osób w kryzysie psychicznym – wiemy, jak bardzo sytuacja kryzysu bliskiej osoby dotyka również Was, dlatego możecie liczyć na nasze wsparcie 🤲

Będziemy spotykać się cyklicznie w Żywcu oraz Międzybrodziu Bialskim. Nie trzeba się wcześniej zapisywać, czekamy na każdego, kto ma ochotę do nas dołączyć.

Prowadzący:
🔹 Żywiec
Ewa Rudzka-Jasińska – specjalista psychiatra
Agnieszka Foltyn – pielęgniarka, dr nauk medycznych
Mateusz Biernat – asystent zdrowienia, psycholog
🔸 Międzybrodzie Bialskie
Dorota Mrowca – specjalista psychiatra
Dorota Stanula – psycholog
Małgorzata Stopka – asystent zdrowienia

Najbliższe spotkania odbędą się 16.01. (Żywiec) i 17.01. (Międzybrodzie Bialskie) o godz. 16:00.
Do zobaczenia 🌼

09/12/2023

W tym tygodniu NASK opublikował raport z ogólnopolskiego badania uczniów i rodziców "Nastolatki 3.0". Zwraca się tam między innymi uwagę na zjawisko częstego umieszczania zdjęć młodych ludzi przez ich bliskich, w tym opiekunów i rodziców.
45,5 proc. badanych młodych ludzi deklaruje, że ich rodzice i opiekunowie umieszczają w mediach społecznościowych zdjęcia z ich wizerunkiem.
23,6 proc. przyznaje, że czuje z tego powodu wstyd.
18,8 proc. deklaruje niezadowolenie.
Z innych badań wiemy, że materiały umieszczane przez bliskich bywają źródłem nieprzyjemnych zachowań ze strony rówieśników tymczasem 81 proc. dorosłych uznaje to zjawisko za neutralne lub pozytywne.
23 proc. dzieci posiada swój cyfrowy ślad jeszcze przed urodzeniem - są to zdjęcia robione w ciąży w trakcie badania USG.
Zdecydowana większość bliskich umieszcza zdjęcia i materiały wideo dzieci zanim te ukończą 5 lat.
Tymczasem podaje się (szacunkowo), że nawet do połowy zdjęć w serwisach pedofilskich/pornograficznych pochodzi od dorosłych (bliskich dzieci), którzy umieszczają je nieświadomie w przestrzeni publicznej.

Pojawiająca się często porada, że wystarczy zapytać młodego człowieka, wydaje się psychologicznie nie do obrony. Relacja dziecka i rodzica jest zbyt uwikłana, zawsze związana z pewną władzą i podległością. Poza tym młody człowiek może nie znać specyfiki funkcjonowania cyfrowej przestrzeni publicznej i potencjalnych konsekwencji publikowania jego wizerunku. Pytanie takie dorosły zadać musi przede wszystkim sobie, nie dziecku.

Coraz większa liczba organizacji przestrzega przed negatywnymi skutkami takich praktyk, które przekraczają granice prawa do prywatności, prowadzić mogą do krzywdy, szkodzić w podejmowaniu aktywności społecznej i zawodowej w przyszłości.

Konrad Ciesiołkiewicz
fot Paweł Szymanski