09/07/2025
؛ قهرمان فراموش‌شده
کسی‌که ۱۲ سال مکتب خوانده و همیشه در تلاش بوده که شاگرد اول، دوم یا سوم باشد، کسی‌که شب و روز زحمت کشیده، از خوشی‌ها گذشته و فقط به آینده‌ای روشن فکر کرده — این آدم، عاشق طب بوده. و همه ما می‌دانیم که قبولی در رشته طب کار ساده‌ای نیست.
بعد از فراغت، یک تا دو سال دیگر هم صرف آمادگی برای کانکور کرده تا به آرزویش برسد. وقتی هم که قبول شد، تازه راه سخت‌تری شروع می‌شود: ۷ سال درس‌های سخت، هزاران صفحه کتاب، صدها امتحان، شب‌بیداری‌ها، بی‌خوابی‌ها، عید و تفریح از دست‌رفته. یعنی در مجموع ۱۹ تا ۲۰ سال زندگی فقط وقفِ درس و تلاش.
درحالی‌که صنفی های دوران مکتب شان که رشته‌های دیگر را انتخاب کردند، چند سال قبل فارغ شده‌اند و حالا صاحب وظیفه و درآمد هستند، اما این داکتر هنوز هم محصل است، هنوز هم هیچ درآمدی ندارد.
درس‌های طب فقط حفظ کردن نیست؛ تحلیل، درک عمیق و تعهد می‌طلبد. سخت‌ترین رشته‌ها در دنیا را می‌خوانند تا یک روز بتوانند به مردم‌شان خدمت کنند، تا فرزندان‌شان با افتخار بگویند: “پدر/مادرم داکتر است.”
و بعد از این همه، می‌رسند به رقابت نفس‌گیر برای تخصص. از میان ۱۰،۰۰۰ نفر، شاید فقط ۵۰۰ نفر موفق شوند. تصور کنین این ۵۰۰ نفر چقدر تلاش کرده‌اند؟ چند شب تا صبح بیدار مانده‌اند؟ چقدر استرس را تحمل کرده‌اند؟
اینها انسان‌های عادی نیستند، اینها مغزهای برتر جامعه‌اند. در هر کشوری که باشند، به آن‌ها افتخار می‌شود. اما مشکل این‌جاست: اینها در افغانستان مانده‌اند تا به وطن‌شان خدمت کنند.
و پاداش‌شان چیست؟
تحقیر از همان روز اول تریننګ.
از کاریګر وزارت صحت عامه تا کاریګر شفاخانه اینها را تحقیر میکنند
حاضری با فنګر پرینت که حتی اگر در اتاق عملیات باشی، غیر خاضر میشوی.
نوکری‌های ۲۴ ساعته با امکانات ضعیف.
تحقیر از طرف مریض و پایواز مریض.
مسئولیت‌های فراتر از وظیفه: کار خود، کار نرس، کار ترینرها، حتی کار کاریگر انحام میدهد…
و با این همه زحمت، تنها ۸۰۰۰ افغانی معاش ماهانه!
در حالی‌که تنها مصارف یک فرد مجرد از این رقم بالاتر است، پس ترینی که زن و اولاد دارد چی؟
مگر اینها حق زندگی ندارند؟
مگر حق ندارند که مورد احترام قرار بگیرند؟
چرا ارزش والای این قشر نخبه جامعه را نمی‌فهمیم؟
برای داشتن یک زندگی حداقل، مجبور می‌شوند بعد از ۲۴ ساعت نوکری در شفاخانه دولتی، دوباره ۲۴ ساعت دیگر در شفاخانه شخصی کار کنند.
یعنی ۴۸ ساعت بدون استراحت، بدون فرصت درس خواندن، بدون یک روز آرامش.
و باجود این هم هر روز سر وقت سر وظیفه میایه
باور کنین اگر درس خواندن برای اینها سخت می بود، ۲۰ سال زحمت نمی‌کشیدند!
قبل از این‌که این قشر ارزشمند را از دست بدهیم، بیایید برای‌شان ارزش قائل شویم.
بیایید احترام بدهیم به کسانی‌که زندگی‌شان را وقف کردند تا زندگی ما را نجات بدهند.
به افتخار داکتر ترینی‌های افغانستان 💔🩺🇦🇫
#ترینی
داکتر شفیع الله زاهد
