08/03/2025
🇳🇱 Daar sta ik dan weer, op de plek waar ik 3 jaar geleden ongeveer precies mijn enkel brak. Een lichamelijke breuk, vrij pijnlijk ook maar goed te zien op de röntgenfoto. Deze val-actie van mij leidde tot een groot stuk emotionele genezing. Genezing van een trauma waar ik al een decennium mee lastig gevallen werd: het lichamelijk overleven van een onbekende allergische reactie dat leidde tot een emotionele bom waiting to explode. En hoe dat explodeerde; met opnames op een psychiatrische afdeling aan toe.
De genezing bleek te komen door te gaan schrijven. Door op te schrijven wat deze 10 jaar mij eigenlijk had afgenomen. En wat deze 10 jaar mij ook weer heeft gegeven.
Dat ik het überhaupt op kom schrijven kwam door het besef dat toen ik in een spaanssprekend ziekenhuis een middel ingespoten kreeg waar ik de inhoud niet van kende. Een doodzonde als je TEN hebt gehad. Maar dit keer barstte er geen bom. Ik moest er door lachen. Ik, een onbekend middel en geen angst om dood te gaan. Wat een bevrijding. Dit, in combinatie met een duidelijk te ziene breuk op de röntgenfoto en het gips wat volgde, zorgde ervoor dat ik het gevoel had mijn leven - zowel lichamelijk als emotioneel - weer in de hand te hebben. Misschien niet volledig onder controle maar wel 'in charge'.
Dus die vrouw met die stok op de eerste foto? Dat ben ik, Kirsten, vrouw, moeder, TEN survivor, genezen van een gebroken enkel en voorbereid op de toekomst. Kom maar op, leven. Ik kan je hebben en ben er klaar voor. 👍🏻 (Maar liever niks breken de komende week, maand, ever 😬😅)
Oh, en de foto's erna zijn gewoon leuke plaatjes van onze waanzinnige omgeving, waanzinnig luxe kamer en hoe we ervan genieten 👍🏻✅☀️🌴🥂!
🇬🇧There I am again, at the exact spot where I broke my ankle 3 years ago. A physical fracture, quite painful but clearly visible on the x-ray. This fall-action of mine led to a great deal of emotional healing. Healing from a trauma that had been bothering me for a decade: the physical survival of an unknown allergic reaction that led to an emotional bomb waiting to explode. And if it exploded! With admissions to a psychiatric ward eventually. The healing turned out to come through writing. By writing down what these 10 years had actually taken from me. And what these 10 years had also given me. The fact that I was able to write it down at all came from the realization that I was injected with a drug in a Spanish-speaking hospital, the contents of which I did not know. A mortal sin if you have had TEN. But this time no bomb exploded. I had to laugh about it. Me, an unknown drug and no fear of dying. What a liberation. This, combined with a clearly visible fracture on the x-ray and the cast that followed, made me feel like I was back in the sadle of my life - both physically and emotionally. Maybe not completely in control but 'in charge'. So that woman with the walking stick in the first picture? That's me, Kirsten, wife, mother, TEN survivor, healed from a broken ankle, prepared for the future. Bring it on, life. I can have it and I'm ready. 👍🏻 (But I'd rather not break anything for the next week, month, ever 😬😅)
Oh, and the pictures after the first one are just nice shots of our amazing surroundings, amazingly luxurious room and how we enjoy it 👍🏻✅☀️🌴🥂!
