จริยธรรมนิสิตนักศึกษาแพทย์

14/06/2025

14 June

World Blood Donor Day

ปีนี้มีธีมว่า “Give blood, give hope: together we save lives” หรือ "ให้เลือด ให้ความหวัง​: รวมกันพวกเราช่วยชีวิตคนได้" เพื่อย้ำให้ตระหนัก​ว่าการบริจาค​เลือดไม่ใช่แค่เพียง​กุศลกรรม​อย่างหนึ่ง​เท่านั้น แต่เป็นการแสดงออกอันทรงพลัง​ของ​มนุษย์​ในการมอบความหวังและการหายจากโรคภัยในคนที่กำลังต้องการ​มันอย่างเร่งด่วน

14/06/2025

Lessons learned at the bedside: Stick with the basics
บทเรียนข้างเตียงผู้ป่วย: จงยึดหลักพื้นฐานไว้เสมอ

บทความดังกล่าวเขียนโดย Edward T. Creagan อายุรแพทย์ด้านมะเร็งโลหิตวิทยา ลงใน KevinMD.com เมื่อวันที่ 4 สิงหาคม 2567 โดยเปิดเรื่องด้วยสุภาษิตฝรั่งว่า "Dance with the one who brought you" ซึ่งหมายความว่า "จงเอาใจใส่และภักดีต่อผู้ที่คอยสนับสนุนช่วยเหลือเกื้อกูลเรา"

และเล่าถึงเรื่องที่จดจำมาตั้งแต่สมัยเป็นแพทย์ฝึกหัดที่ผ่านไปปฏิบัติงานในแผนกประสาทวิทยา และได้เรียนข้างเตียงกับอาจารย์แพทย์ท่านหนึ่ง ซึ่งแม้จะไม่ได้มีผลงานวิจัยมากมาย ไม่ได้ถูกเชิญไปบรรยายรอบโลก แต่เป็นแพทย์ที่มีทักษะทางคลินิกในการวินิจฉัยโรคที่หาตัวจับยากท่านหนึ่ง

วันนั้นท่านได้รับการปรึกษาให้ไปตรวจผู้ป่วยชายคนหนึ่งที่ถูกสงสัยว่าเป็นโรค ALS (Amyotrophic lateral sclerosis) ซึ่งเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงชนิดหนึ่งที่เกิดจากเซลล์ประสาทบริเวณไขสันหลังและสมองส่วนที่ควบคุมการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อถูกทำลายลง ซึ่งมีพยากรณ์โรคแย่มาก

ผู้ป่วยชายในวัย 50 ปีต้นๆมีลักษณะไหล่ลู่ พูดไม่ชัด ซูบผอมจากการกลืนอาหารไม่ได้ ตรวจพบการอ่อนแรงที่ช่วงแขน เมื่ออาจารย์มาพบผู้ป่วย ท่านได้ซักประวัติอย่างตั้งใจ ทำการตรวจร่างกายทางระบบประสาทอย่างละเอียด และเขาต้องแปลกใจเมื่ออาจารย์ใส่ถุงมือและตรวจลิ้นของผู้ป่วย

แล้วอาจารย์แพทย์ก็ออกมาอภิปรายนอกห้องผู้ป่วยและฟันธงว่าผู้ป่วยไม่ได้เป็น ALS แต่น่าจะเป็นมะเร็งที่โคนลิ้น เขาจึงถามอาจารย์ว่าแล้วอาการอ่อนแรงที่แขนเกิดจากอะไร ท่านจึงอธิบายว่าผู้ป่วยมีอาชีพช่างไม้ และ 2-3 สัปดาห์ที่ผ่านมาได้ไปติดตั้งฝ้าเพดานจึงเกิดอาการอักเสบของข้อไหล่

และผลการตรวจเพิ่มเติมต่างๆร่วมกับการตรวจชิ้นเนื้อก็ยืนยันการวินิจฉัยของอาจารย์ กรณีผู้ป่วยรายนี้ได้สอนให้เขาตระหนักว่า ไม่ว่าจะมีความก้าวหน้าในด้านเทคโนโลยีหรือข้อมูลข่าวสารอะไรแค่ไหน การตั้งใจซักประวัติ และตรวจร่างกายที่เป็นหลักพื้นฐานทางการแพทย์ก็ยังคงสำคัญ

อ้างอิง: https://kevinmd.com/2024/08/lessons-learned-at-the-bedside-stick-with-the-basics.html
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก: stablediffusionweb.com

26/05/2025

Physician burnout: the impact of social media on mental health and the urgent need for change
ภาวะ burnout ในแพทย์: ผลกระทบจากโลกออนไลน์ต่อสุขภาพจิตซึ่งต้องการการเปลี่ยนแปลงอย่างเร่งด่วน

บทความนี้ตีพิมพ์ใน KevinMD.com เมื่อวันที่ 6 พฤษภาคม 2568 โดยนายแพทย์ Aaron Morgenstein ศัลยแพทย์กระดูกและข้อ โดยเกริ่นว่าภาวะ Burnout ในแพทย์เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนถึงร้อยละ 63 สาเหตุมีมากมายดังที่ทราบกันดี โลกออนไลน์ก็เป็นตัวการที่้สำคัญตัวหนึ่งที่เราอาจมองข้ามไป

โลกออนไลน์กินเวลาอันมีค่าของเราไปมาก เวลาที่อาจนำไปใช้ในการเสริมสร้างสุขภาพกายและใจอื่นๆได้ และบางครั้งมุมมองของเราในด้านต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการใช้ชีวิต การเมือง และอื่นๆ ยังอาจถูกดัดแปลงไปโดยคนในโลกออนไลน์ แม้โลกออนไลน์จะถูกออกแบบให้คนมีปฏิสัมพันธ์และแลกเปลี่ยนกัน และทำให้เรามีความสุขได้ แต่มันก็เป็นดาบสองคมเพราะหลายครั้งก็สร้างความวิตกกังวล อิจฉา ไปจนถึงโกรธเกลียดกันได้เช่นกัน และอย่าคิดว่าโลกออนไลน์ส่งผลกระทบเฉพาะกับวัยรุ่น แม้วัยผู้ใหญ่ที่คิดว่ามีวุฒิภาวะดีแล้วก็สามารถได้รับผลกระทบเชิงลบจากมันเช่นกัน

เราอาจใช้โลกออนไลน์ในการพยายามลดความรู้สึกด้านลบเพื่อจะลดภาวะ burnout แต่มันก็อาจยิ่งกระพือความเครียด ความโกรธ และอารมณ์ด้านลบอื่นๆให้ยิ่งเพิ่มขึ้นมาได้ ด้วยความเห็นหรือคำวิจารณ์ที่ไม่ได้เป็นไปตามที่เราคาดหวัง หรือสิ่งที่เห็นยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่และต่ำต้อยลงไปยิ่งกว่าเดิม ตัวอย่างสาเหตุที่ทำให้โลกออนไลน์เพิ่มภาวะ burnout ของแพทย์ ได้แก่

- เมื่อเราเปรียบเทียบชีวิตของเรากับของคนอื่น
- พลังลบจากการโพสของผู้คนบนโลกออนไลน์
- ความกลัวว่าจะพลาดเรื่องสำคัญๆ
- การบุลลี่กันในโลกออนไลน์
- การเสพติดโลกออนไลน์

ผู้เขียนจึงแนะนำว่าแทนที่จะใช้เวลามากมายไปในโลกออนไลน์ ก็ควรจะนำเวลามาทำกิจกรรมต่างๆในโลกแห่งความจริงดีกว่า พักออกจากโลกออนไลน์มาเสียบ้าง ใช้เวลากับมันในส่วนที่เป็นประโยชน์ เช่น ให้/ติดตามข้อมูลข่าวสาร ค้นหาข้อมูลความรู้ต่างๆ ติดต่อสื่อสารกับคนอื่น ใช้เพื่อความบันเทิงเป็นครั้งคราว โดยคิดเสมอว่าหากมีอะไรทำในชีวิตจริงที่เกิดประโยชน์มากกว่า ก็ควรไปทำสิ่งนั้นๆมากกว่าการจะมาทิ้งเวลาไปในโลกออนไลน์

เราจะเชื่อตามบทความนี้หรือไม่ก็ขึ้นกับบริบทของแต่ละคน แพทย์บางคนอาจมีวิจารณญาณในการใช้โลกออนไลน์ที่ดีอยู่แล้ว บางคนอาจมีภูมิคุ้มกันที่ดีต่อพลังลบในโลกออนไลน์ หรือบางคนอาจบอกว่าโลกออนไลน์นี่เองที่ทำให้ยังทำงานอยู่ได้ไม่ตกอยู่ในภาวะ burnout ไปเสียก่อน แต่ก็ต้องยอมรับว่าการใช้เวลามากเกินไปในโลกออนไลน์ก็ทำให้การทำกิจกรรมดีๆหลายอย่างในชีวิตจริงถูกแบ่งแย่งเวลาไป

อ้างอิง: https://kevinmd.com/2023/05/physician-burnout-the-impact-of-social-media-on-mental-health-and-the-urgent-need-for-change.html
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก: www.linkedin.com

07/05/2025

How do you know when it’s time to leave clinical practice?
คุณจะทราบได้อย่างไรว่าถึงเวลาเลิกทำเวชปฏิบัติแล้ว?

บทความนี้ตีพิมพ์ลงใน KevenMD.com โดยแพทย์หญิง Maureen Gibbons ซึ่งทำงานด้านเวชศาสตร์ฉุกเฉิน ผู้เขียนเกริ่นถึงเพื่อนที่ทำงานด้านเดียวกันเพียง 5 ปีหลังจบการฝึกอบรมก็ลาออก ในขณะที่เธอเคยมองตัวเองว่าคงทำงานด้านนี้ไปจนกว่าจะทำไม่ไหว

เธอคิดว่าจริงๆแล้วแพทย์ไม่ควรลาออกกันหมดเพราะยังมีผู้ป่วยที่ต้องการการดูแลบริบาลอยู่มากมาย แต่แพทย์ก็ควรทำงานเพราะรักที่จะทำไม่ใช่ต้องฝืนทำเพราะจำยอมจากภาระผูกพันต่างๆ เธอแนะนำว่าหากเราเริ่มรู้สึกสงสัยตัวเองให้ลองมองย้อนไปในอดีตตั้งแต่สมัยเป็นนักเรียนแพทย์ ความดีใจที่สอบติด ความภูมิใจเมื่อได้สวมเสื้อกาวน์ครั้งแรก ความสุขในวันที่เรียนจบเป็นแพทย์ แล้วลองตรองดูว่าเรายังสามารถสร้างความรู้สึกและพลังบวกนั้นขึ้นมาใหม่ได้หรือไม่

และแน่นอน การลาออกหรือเลิกทำเวชปฏิบัติอาจไม่ใช่คำตอบของปัญหาภาวะ burnout ความขัดแย้งในใจ ความเหนื่อยล้า แต่คำตอบอาจเป็นการพยายามวางตัวเองกับงานในรูปแบบใหม่ ดึงความรักความมุ่งมั่นในงานกลับคืนมา แต่หากในที่สุดแล้วคิดว่าคงจะเดินจากไปแน่นอน ก็ขอให้ตัดสินใจโดยทำร่วมกับคนอื่นที่คิดว่าเชื่อถือและปรึกษาได้ แม้ว่าการเป็นแพทย์นั้นจะสำคัญก็จริงแต่การใช้ชีวิตก็สำคัญเช่นกัน

อ้างอิง:https://kevinmd.com/2025/02/how-do-you-know-when-its-time-to-leave-clinical-practice.html
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก: www.medicalrepublic.com.au

11/04/2025

How doctors can regain trust in the age of misinformation
แพทย์จะสามารถกู้คืนความเชื่อถือในยุคข้อมูลข่าวสารลวงได้อย่างไร

บทความนี้เขียนโดยศัลยแพทย์ทางเดินปัสสาวะชื่อนายแพทย์ Neil Baum และลงใน KevinMD.com เมื่อวันที่ 6 เมษายน 2568 โดยเริ่มต้นด้วยการตั้งคำถามที่ว่า คุณเคยรู้สึกประหลาดใจไหมที่ผู้ป่วยคนหนึ่งจะยอมเล่าเรื่องต่างๆบางเรื่องของเขาให้แพทย์ฟังในห้องตรวจ โดยที่ข้อมูลเหล่านั้นเขาไม่เคยเล่าให้ใครฟังแม้แต่ญาติหรือคนสนิท

แต่ปัจจุบันความเชื่อถือในแพทย์ได้เลือนหายไปมากแล้ว โดยเฉพาะหลังจากสถานการณ์การแพร่ระบาดของโรคโควิด-19 ปัจจุบันผู้ป่วยมักจะมาพบแพทย์ด้วยข้อมูลต่างๆมากมาย ที่สำคัญคือหลายอย่างเป็นข้อมูลลวงจากแหล่งข้อมูลที่ไม่น่าเชื่อถือ ซึ่งแพร่กระจายอย่างรวดเร็วจากอคติ และยิ่งถูกขยายออกง่ายและเร็วขึ้นด้วย AI ซึ่งไม่ได้ถูกต้องเสมอไป

แล้วเราจะทำอย่างไรเพื่อกู้คืนความเชื่อถือนี้กลับคืนมา

ประการแรก เราต้องต่อสู้กับข้อมูลลวงแบบเชิงรุก โดยให้ข้อมูลที่ถูกต้อง มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ และสอนให้ผู้ป่วยรู้จักค้นหาจากแหล่งข้อมูลที่เชื่อถือได้ พยายามเผยแพร่ข้อมูลจริงให้ถึงผู้ป่วยด้วยภาษาที่เข้าใจง่าย และทำในทุกสื่อ โดยเฉพาะสื่อออนไลน์

เราต้องสื่อสารข้อมูลที่อาจทำให้เกิดการลดทอนความน่าเชื่อถือ (หากไม่เปิดเผย) เช่น ผลข้างเคียงของยา ภาวะแทรกซ้อนของการรักษา ค่ารักษาพยาบาล ฯลฯ ควรแชร์ข้อมูลต่างๆมากกว่าการปกปิก ความโปร่งใสนี้จะช่วยป้องกันไม่ให้ผู้ป่วยหมดความเชื่อถือ ทั้งนี้รวมถึงการทำให้ผู้ป่วยเข้าถึงบันทึกการรักษาพยาบาลได้ มีส่วนร่วมในการตัดสินใจเลือกการรักษาพยาบาล ด้วยการบอกข้อมูลต่างๆ เช่น ผลการตรวจ การเปลี่ยนแปลงอาการ เป็นต้น อย่างเปิดเผยและตรงไปตรงมา

การสร้างความเชื่อถือรวมถึงความเข้าอกเข้าใจ เข้าใจในความแตกต่างหลากหลายและใส่ใจต่อความประสงค์ของเขา รู้จักรับฟัง และให้โอกาสผู้ป่วยให้ข้อมูลป้อนกลับ ซึ่งการขอข้อมูลป้อนกลับอาจทำด้วยการถามตรงๆหรือเป็นแบบสอบถามแบบไม่ระบุตัวตนก็ได้ การตอบสนองต่อข้อมูลป้อนกลับอย่างเหมาะสมจะเป็นกลไกหนึ่งที่ช่วยสร้างความเชื่อมั่นของผู้ป่วยต่อแพทย์และระบบสาธารณสุข

สุดท้าย การลงทุนในการศึกษาเรียนรู้เพิ่มเติมและพัฒนาศักยภาพของแพทย์ให้ดีขึ้นก็เป็นการสร้างความเชื่อมั่นที่ดีอย่างหนึ่ง ความรู้และทักษะที่ทันสมัยจะทำให้ผู้ป่วยเชื่อถือและวางใจ และยังทำให้ตัวแพทย์เองมีความมั่นใจในตัวเองที่จะรักษาพยาบาลผู้ป่วยตรงหน้ามากยิ่งขึ้น

อ้างอิง: https://kevinmd.com/2025/04/how-doctors-can-regain-trust-in-the-age-of-misinformation.html
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก: thedoctorweighsin.com

11/03/2025

Upcoming event...
3-5 พฤษภาคม​ 2568

#ค่ายจริยธรรมสัญจรครั้งที่22

18/02/2025

Unacceptable behavior in hospital !!!

ขอขอบคุณภาพประกอบจาก: https://www.dailynews.co.th/news/4408741/

03/02/2025

🩸“น้องหมอ ขอเลือด”🩸

👥 สหพันธ์นิสิตนักศึกษาแพทย์แห่งประเทศไทย ในพระอุปถัมภ์ฯ (สพท.) ร่วมกับสภากาชาดไทย จัดโครงการ “น้องหมอ ขอเลือด” กิจกรรมบริจาคโลหิต เพื่อส่งเสริมให้นิสิตนักศึกษาแพทย์ รวมถึงประชาชนทั่วไป ได้ร่วมบริจาคโลหิต และตระหนักถึงความสำคัญของการบริจาคเลือด

✴️ กิจกรรมภายในงานประกอบไปด้วย:

🔹 นิสิต​นักศึกษาแพทย์ 500 คนแรกที่ลงทะเบียนบริจาคโลหิต จะได้รับอาร์ตทอยสุดพิเศษจากทาง Popmart Thailand ! 🧸
🔹 การบริจาคโลหิต
🔹 การเสวนาเชิงความรู้เกี่ยวกับการบริจาคโลหิต
🔹 ซุ้มถ่ายภาพ
🔹 มินิคอนเสิร์ตจากเหล่านิสิตนักศึกษาแพทย์และนักเรียนแพทย์ทหาร

ในการนี้ สพท. และสภากาชาดไทย จึงขอเชิญชวนทุกท่านเข้าร่วมงานบริจาคโลหิต​ ซึ่ง​จะจัดขึ้นในวันที่ 9 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2568 เวลา 9.00 - 15.30 น. ณ ศูนย์บริการโลหิตแห่งชาติ สภากาชาดไทย

🩸ร่วมต่อชีวิต ด้วยสายโลหิตของท่าน🩸

#น้องหมอขอเลือด
#สหพันธ์นิสิตนักศึกษาแพทย์แห่งประเทศไทย

03/02/2025

นิสิต​นักศึกษา​แพทย์​รู้ไว้หน่อยก็ดีนะครับ...

ที่มาของคำว่า ”ราวด์“ ที่คุณหมอหรือคุณพยาบาลพูดกัน เวลาไปเดินตรวจและดูแลผู้ป่วยในหออภิบาลผู้ป่วยใน

ประวัติศาสตร์มักถูกลบเลือนไปตามกาลเวลา

ราวด์ มาจากภาษาฝรั่งนะครับ
มาจากคำว่า rounds (ต้องเติม s) เป็นคำนามพหูพจน์หมายถึงการดูแลผู้ป่วยในโรงพยาบาล ไม่ใช่คำกิริยา เวลาใช้จึงจำเป็นต้องมีคำกิริยานำหน้า "make rounds" "doing rounds" หรือคำคุณศัพท์นำหน้า "physician rounds" แต่คนไทยเรามักนำคำนี้มาใช้ในลักษณะของคำกิริยา v + object เช่น "ราวด์วอร์ด" หรือ "น้องได้ราวด์คุณลุงสุรเชษฐ์เตียง 5 รึยัง?" เป็นต้น

rounds ทำไมจึงหมายถึงการดูแลผู้ป่วยในโรงพยาบาล

คนแรกที่เริ่มใช้คำนี้คือ William Osler หนึ่งในสี่ผู้ก่อตั้งโรงพยาบาล Johns Hopkins ใน Baltimore ประเทศสหรัฐอเมริกาเมื่อร้อยกว่าปีก่อน ถึงแม้ว่า Hopkins จะไม่ได้เป็นโรงเรียนแพทย์แห่งแรกหรือกลุ่มแรกๆในสหรัฐอเมริกาแต่ถือเป็นโรงเรียนแพทย์แห่งแรกที่ริเริมให้มีการอบรมแพทย์ประจำบ้านหรือการฝึกอบรมแพทย์เฉพาะทาง แม้กระทั่งคำว่า Resident ที่เรียกแพทย์ผู้ฝึกอบรมก็เริ่มขึ้นที่นี่เช่นกัน เนื่องจากแพทย์ผู้ฝึกอบรมจำเป็นต้องพำนักอาศัยอยู่ภายในโรงพยาบาลเพราะการทำงานหนักหนาสาหัสมาก ระบบการฝึกอบรมแพทย์เฉพาะทางจึงถูกเรียกว่า Residency Program ในประเทศไทยเราก็นำมาเป็นต้นแบบส่วนหนึ่งของการฝึกอบรมแพทย์เฉพาะทางให้กับคุณหมอไทยจนถึงปัจจุบัน ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 ที่ Hopkins เปิดฝึกอบรม นักเรียนแพทย์หลังจากจบต้องทำงานเป็นแพทย์ฝึกหัดก่อน 1 ปีเรียกว่า Internship ก่อนจะเข้ามาเป็น Resident ซึ่งใช้เวลาในการฝึกอบรม 5-7 ปีเดินตามอาจารย์แพทย์สอนแบบจับมือทำ mentorship งานหนักมากเพราะตอนนั้นในสหรัฐยังไม่มีจำกัดชั่วโมงทำงานหรือ duty hour regulation

William Osler เป็นอายุรแพทย์ นอกจากเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้ง Internal Medicine Residency Program แห่งแรกในสหรัฐอเมริกา ยังเป็นผู้ริเริ่มการนำนักเรียนแพทย์ชั้นปีที่ 3 และ 4 (สองปีสุดท้าย ที่สหรัฐเรียนแพทย์ 4 ปี) ออกจากห้องเรียนมาเป็นเสมียนประจำหอผู้ป่วย จึงเป็นที่มาของคำว่า clinical clerkship ที่ใช้สำหรับนักเรียนแพทย์จนถึงปัจจุบัน งานที่ต้องทำก็เปรียบเหมือน เสมียน นั่นเอง มีหน้าทีดูแลผู้ป่วยรับผิดชอบคนไข้โดยเฉลี่ยในสมัยนั้น 6 เตียงต่อคน ดูแลระเบียนผู้ป่วย ทำงานทุกอย่าง เก็บฉี่ เจาะเลือด ดูดเสมหะ รายงานประวัติคนไข้เมื่ออาจารย์หรือแพทย์ประจำบ้านสอบถาม William Osler จะเดินนำแพทย์ประจำบ้าน นักเรียนแพทย์ที่เป็นเสมียนหอนั้น และพยาบาล มาเรียนกับคนไข้ข้างเตียง สัปดาห์ละ 3 วันทุกเช้า กิจกรรมดังกล่าวถูกเรียกในตอนนั้นว่า "make rounds"

อาคารหอผู้ป่วยในยุคแรกที่ Hopkins สร้างเสร็จใหม่ๆ เป็นสถาปัตยกรรมแบบควีนแอนน์ เป็นสถาปัตยกรรมบาโรกแบบอังกฤษในรัชสมัยของสมเด็จพระราชินีนาถแอนน์แห่งเกรตบริเตน (ครองราชย์ คศ 1702-1714) ได้รับความนิยมในสหรัฐอเมริกาเป็นอย่างมากในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 อาคารจะมีลักษณะเป็นรูปแปดเหลี่ยมลากด้วยบันไดวนไต่จากด้านข้างขึ้นสู่ด้านบนเพื่อเชื่อมกับหอผู้ป่วยต่างๆ การเดินขึ้นไปรอบโครงสร้างแปดเหลี่ยมในทุกเช้าของ Osler แพทย์ประจำบ้าน เสมียนวอร์ด และ พยาบาล ถูกเรียกว่า "make rounds" สถาปัตยกรรมดังกล่าวยังถูกอนุรักษ์ไว้ใน Hopkins 2025 เหลือเพียงสามอาคารเท่านั้น คืออาคารอำนวยการตั้งชื่อตามสถาปนิกผู้ออกแบบโรงพยาบาล Johns Hopkins ทั้งหมด 17 อาคารในปี 1889 John Shaw Billings ขนาบด้วยหอผู้ป่วยชายและหญิงเดิม ปัจจุบันใช้เป็นที่ตั้งของ Brady Urological Institute และ Wilmer Eye Institute

Courtesy of 1412 Cardiology, originally posted in March 2015

31/01/2025

Ethical Principles for Artificial Intelligence in Medicine
หลักจริยธรรมสำหรับการใช้ปัญญาประดิษฐ์ในการแพทย์

คงปฏิเสธไม่ได้ปัญญาประดิษฐ์ได้ถูกนำมาใช้ในการแพทย์มากขึ้นเรื่อยๆ และหลายอย่างเป็นสิ่งที่มีประโยชน์อย่างมากและลดขั้นตอนบางอย่างให้บุคลากรทางการแพทย์ได้เป็นอย่างดี แต่ก็มีข้อกังวลบางประการในการใช้ปัญญาประดิษฐ์ดังกล่าว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความถูกต้องแม่นยำหรือประเด็นด้านจริยธรรม

บทความนี้ถูกตีพิมพ์โดย College of Physicians and Surgeons of British Columbia (CPSBC) ตั้งแต่ปีที่แล้ว โดยปรับแก้ไขครั้งสุดท้ายเมื่อวันที่ 3 ตุลาคม 2567 โดย CPSBC มีจุดประสงค์จะให้แนวทางในการใช้ปัญญาประดิษฐ์ในการแพทย์ เนื่องจากยังไม่มีข้อกำหนดหรือนโยบายที่ชัดเจนในเรื่องนี้

หลักจริยธรรมแรกๆที่ผู้นำปัญญาประดิษฐ์มาใช้ในการแพทย์พึงสังวรคือ เรื่องความเป็นส่วนตัว ความลับของผู้ป่วย และการยินยอม (privacy, confidentiality, and consent) โดยผู้ใช้ควรอธิบายและทำความเข้าใจกับผู้ป่วยให้ดีเสียก่อนถึงข้อดีข้อเสียและความเสี่ยงต่างๆ และไม่ควรใช้ข้อมูลส่วนตัวของผู้ป่วยในปัญญาประดิษญ์ที่ไม่มีความปลอดภัยด้านนี้

ความถูกต้องและน่าเชื่อถือ (accuracy and reliability) ของเครื่องมือปัญญาประดิษฐ์เป็นประเด็นสำคัญอีกประการปนึ่ง ผู้ใช้ควรใช้อย่างมีวิจารณญาณและต้องใช้ความรู้ความเชี่ยวชาญทางคลินิกของตนเสมอ และควรใช้อย่างโปร่งใส (transparency) ไม่มีการปิดบังข้อจำกัดหรือความเสี่ยงของเครื่องมือที่อาจเกิดขึ้น

ผู้ใช้ต้องมีความสามารถที่จะแปลผลการใช้ปัญญาประดิษฐ์ได้อย่างถูกต้อง (Interpretability) และไม่มีอคติ (bias) ต้องมีการเฝ้าติดตามและกำกับดูแล (monitor and oversight) เครื่องมือให้มั่นใจว่ามีความเหมาะสมและมีประสิทธิภาพ และสุดท้าย ผู้ป่วยควรมีการลงนามให้ความยินยอมในการใช้ปัญญาประดิษฐ์

กล่าวโดยสรุป ผู้นำปัญญาประดิษฐ์มาใช้ในการแพทย์ได้รับการคาดหวังจากผู้ป่วยว่าจะใช้ในลักษณะที่มีความปลอดภัยและรับผิดชอบแบบมืออาชีพ และยังถูกคาดหวังว่าจะดูแลรักษาผู้ป่วยด้วยหลักฐานเชิงประจักษ์และการพิจารณาอย่างที่แพทย์ควรทำ โดยมีเครื่องมือปัญญาประดิษฐ์เป็นเพียง "ตัวช่วย" ไม่ใช่ "ตัวแทน"

อ้างอิง:https://www.cpsbc.ca/files/pdf/IG-Artificial-Intelligence-in-Medicine.pdf
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก: www.electropages.com

26/12/2024

สาธุ
สาธุ
สาธุ

22/12/2024

How to dress like a doctor
แต่งกายอย่างไรให้เป็นแพทย์

บทความนี้เขียนโดยแพทย์หญิง Ann F. Beach ซึ่งเป็นกุมารแพทย์ ลงใน KevinMD.com เมื่อวันที่ 25 พฤศจิกายน 2567 โดยเป็นการแนะนำนักเรียนแพทย์หรือแพทย์ประจำบ้านที่กำลังจะขึ้นปฏิบัติงานในหอผู้ป่วย ผู้เขียนเกริ่นตั้งแต่ต้นว่าไม่ได้จะกล่าวถึงการแต่งกายให้ดูเหมือนแพทย์ การสวมเสื้อกาวน์ หรือสไตล์ของแต่ละคน แต่เป็นการกล่าวถึงการแต่งกายให้เหมาะสมในการขึ้นปฏิบัติงาน ซึ่งโดยส่วนตัวอ่านแล้วชอบมาก เพราะเป็นการแนะนำแบบมีเหตุผลว่าทำไมจึงควรแต่งกายแบบนั้น

เริ่มจากทรงผมที่เวลาตรวจผู้ป่วยก็ควรจะสั้น รวบ เกล้า ไม่ยาวรุงรัง หรือไม่เช่นนั้นก็สวมหมวกผ่าตัดคลุม เพราะมิฉะนั้นอาจสัมผัสถูกส่วนต่างๆของผู้ป่วย โดยเฉพาะแผล สารคัดหลั่ง หรือเชื้อโรคต่างๆ สำหรับผู้ชายที่ไว้หนวดไว้เคราก็ควรดูแลให้เรียบร้อย หรือสวมหน้ากากอนามัยคลุมเอาไว้

เครื่องประดับต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นต่างหู สร้อยคอ ก็ไม่ควรจะมีขนาดใหญ่หรือห้อยรุงรังมาก โดยเฉพาะเมื่อตรวจผู้ป่วยเด็กเพราะอาจถูกกระชากหรือดึงเล่นได้ แพทย์หญิงควรระมัดระวังเรื่องความลึกของคอเสื้อหรือความสั้นของกระโปรง เพราะการตรวจหรือการทำหัตถการบางอย่างอาจทำให้เปิดเผยอวัยวะมากกว่าที่ควร ส่วนรองเท้าก็ควรเป็นคู่ที่ใส่สบายเพราะอาจต้องเดินหรือยืนเป็นระยะเวลานานๆ และไม่ควรส่งเสียงดังมากเมื่อส้นรองเท้ากระทบพื้น

สำหรับเสื้อผ้าผู้เขียนแนะนำให้ใส่ผ้าชนิดที่เลอะยาก และไม่แนะนำให้สวมเสื้อตัวโปรดหรือราคาแพงมาทำงาน เพราะอาจต้องสูญเสียชุดโปรดไปได้ และควรเป็นชุดที่ทำให้เคลื่อนไหวสะดวก หากมีเหตุให้ต้องรีบวิ่ง ทำหัตถการ CPR ฯลฯ เล็บควรตัดสั้นเพื่อความสะดวกและปลอดภัยสำหรับผู้ป่วยเมื่อต้องตรวจโดยการคลำ เช่นการคลำก้อนในเต้านม การคลำหาต่อมน้ำเหลือง เป็นต้น ควรมีกระเป๋าที่สามารถใส่อุปกรณ์ที่จำเป็นติดตัว และที่สำคัญ คอยเตือนตัวเองว่าอย่าเอามือมาสัมผัสใบหน้าบ่อยนัก เพราะมือเป็นแหล่งรวมเชื้อโรคที่อาจไปสัมผัสมาได้

คิดว่าเป็นคำแนะนำที่ดีมากๆ และหากทำตามคำแนะนำนี้ นอกจากจะสะดวก สะอาด ปลอดภัยแล้ว ยังน่าจะดูเหมาะสมและสุภาพอย่างยิ่งในสายตาของผู้ป่วยและญาติ

อ้างอิง: https://kevinmd.com/2024/11/how-to-dress-like-a-doctor.html
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก: aquinahealth.com