04/06/2025
Çocukken ağlamaya dair ne çok şey biriktirdik kimimiz…
Kimimizin gözyaşı öfke uyandırdı, kimimizin gözyaşına kıyılamadı.
Ama bir şekilde çoğumuz susturulduk.
Ve öğrendik: Ağlamak güçsüzlüktü. Bebeklikti. Çaresizlikti.
Ağlarsak annemiz üzülürdü, babamız kızardı, dedemiz dayanamazdı…
“Bak, başkaları ağlıyor mu hiç?”
“Bunda da ağlanacak ne varmış?”
“Tamam tamam ağlama yeter”
Ve sonra büyüdük.
Kimimiz anne, kimimiz baba oldu.
Bazılarımız “bilge ebeveyn” olmak için çok okudu, araştırdı.Bazılarımız ise geçmişin zorlayıcı anılarına bakıp kendi kendine söz verdi:
“Ben böyle yapmayacağım.”
Bugün, ağlamayı hemen durdurulması gereken bir şey olarak değerlendiren ailelerin sayısı azalıyor gibi gözlemliyorum. Şimdiki çocuklar için büyük bir şans. Son yıllarda ailelerle eskiye nazaran “Ağlayınca çocuğa nasıl yaklaşmalıyız?” sorusunu daha sık konuşuyoruz. Fizyolojik ve duygusal ihtiyaçları temel alarak gündeme getiriyoruz: Duygulara alan açmak, aynalamak, empati kurmak, yanında kalmak...Ve bazen sadece susmak.
Bilgilendik, tamamdır diyoruz.
Ama neden hâlâ zorlanıyoruz? Neden bildiklerimizle hissettiklerimiz her zaman örtüşmüyor?
Çünkü ağlamanın “kötü” olduğuna dair inançlarımız içimize çok erken yaşlarda kazındı.
Ağlayan çocuğumuzun sesi, bakışı, bedeni Bizi hoop diye kendi çocukluğumuza götürüveriyor.
Ve o anda, bırakın duygularını anlamayı, yanında kalmayı… Biz orada bile olamayabiliyoruz. Çevrimdışına düşüyoruz.
Ama öğrendik ve biliyoruz ki regüle olmayan bir yetişkin, çocuğu regüle edemez.
Bu yüzden en başta kendimize sormamız gerekenlere dönüyoruz:
O anlarda bana ne oluyor? Ne hissediyorum? Ne iyi gelir?
Az çok cevabımız olunca da hatırlıyoruz:
Ben bir yetişkinim. Bende duygusal regülasyon var. Bende beceriler var.
Ama o bir çocuk. Henüz küçük. Ve şimdilik, regülatörü benim.
Sakinleşme kapasitemi ona ödünç verebilmekle sorumluyum...
Ama önce, kendi iç sesimi duymam gerek.
Yoksa çok gürültü oluyor, sesleri net alamıyorum.
Ve bu bir süreç.
Deneyimle, düşünmeyle, pes etmemekle, bazen de sadece durup derin bir nefes almakla güçlenen bir süreç.
Her seferinde mükemmel değil, ama her seferinde biraz daha mümkün.
Ve ben, pes etmeyeceğim.💪🍀