02/10/2024
Küçük bir mezra köyünden Amerika Stanford’a uzanan yaşam ve başarı serüvenimde emeği geçen başta merhume ANNEM’e, EŞİM ve EVLATLARIM’a, KARDEŞLERİM’e, ÖĞRETMEN ve HOCALARIM’a, dara düştüğümde sabahlara kadar benimle dertlenen DOSTLARIM’a SONSUZ TEŞEKKÜRLER…
AYRICA iyileştirirken aynı zamanda öğrenerek azmime katkı sunan ve hepsini evlatlarım gibi gördüğüm hastalarıma minnettarım; onların acısı olmazsaydı ben de bu kadar çırpınıp didinemezdim öğrenmeye belkide…
Küçük bir mezra köyünde doğdum… Hergün yalınayak 4 kilometre yol yürüyerek komşu köydeki “tek derslik”li okulda okudum…
5 yıl boyunca gaz lambası ışığında ders çalıştım…
Ortaokul ve Lise yıllarımda arkadaşlarım gezerken tüm yazları ders çalıştım…
Ve emeklerimiz meyve vermeye başladı; Üniversite sınavında Türkiye 78.si oldum…
Dünyanın batısından doğusuna her yere koştum ilim irfan öğrenmeye…
Geçenlerde saymaya çalıştım odamdaki eğitim belgelerimi; 250’den fazla eğitim faaliyetine katılmışım… kolay olmasa gerek 250 defa dünyanın öbür uçlarına valiz hazırlamak, yollara düşmek, pansiyon ve yurtlarda yatmak, iyi duymak anlamak için sabah kahvaltı yapmadan ön sıralarda oturma gayretleri…
Öğrenmek kadar güzel birşey yoktur diye bilirdim hep…
Ama büyüyüp deneyimlendikten sonra paylaşmanın hazı gibisinin olmadığını da gördüm…
Başarının anahtarı, Azmin zaferi;
SEVGİ…VİCDAN…EMPATİ…ÖZVERİ…
Kalın sağlıcakla…
