2Dokuz

15/10/2025

“– Söyler misiniz, kumarı bırakmaya niyetiniz var mı?
– Lanet olsun kumara! Hemen bırakırdım tabii eğer…
– Eğer tekrar kazansaydınız, değil mi? Ben de öyle düşünmüştüm. Sonunu getirmeyin, biliyorum…”
(Fyodor Dostoyevski – Kumarbaz)

Kumar çoğu zaman bir “şans oyunu” gibi görünebilir; ama aslında insanın kontrol duygusuyla kurduğu karmaşık bir ilişkidir. Kaybettiğinde geri kazanma arzusu, kazandığında ise tekrar kazanma isteği kişiyi görünmez bir döngünün içine çekebilir. Kumar bağımlılığı yalnızca para kaybetmekle ilgili değildir; aynı zamanda kişinin kendini, zamanını ve içsel denetimini kaybetmesi anlamına gelebilir. Beyin, riskin yarattığı adrenalinle ödül sistemini yeniden şekillendirir ve bir süre sonra “oyun oynamak” değil, “hissizliği bastırmak” için oynamaya başlanabilir.

Bağımlılığın kökünde bazen duygusal bir boşluk, bir kaçış isteği ya da kontrol edilemeyen bir çaresizlik yatabilir. Kumar, kısa süreli bir “kontrol yanılsaması” sunabilir; sanki şans, kaderin adaletsizliğini telafi edebilirmiş gibi düşünülebilir. Oysa her oyun, kişinin kendi üzerindeki hâkimiyetini biraz daha zayıflatabilir. Suçluluk, utanç ve kayıplar arttıkça bu döngü daha da güçlenebilir; kişi, kendi yarasını yine aynı araçla sarmaya çalışabilir.

Gerçek iyileşme, kaybettiğini geri almakla değil, ne kaybettiğini anlayabilmekle başlayabilir. Kumar bağımlılığından kurtulmak yalnızca bir alışkanlığı bırakmakla değil, aynı zamanda duygusal bir yüzleşmeyi göze almakla mümkündür. Çünkü bu yolculukta en büyük kazanım para değil; yeniden kazanılan özdenetim, özsaygı ve yaşam üzerindeki gerçek özgürlük olabilir.
✍️ :

29/09/2025

24/09/2025

Boşanma, bir zamanlar tek bir gövde olan iki ağacın köklerini yavaşça ayırması gibidir. Dalları birbirine dolanmış olsa da, gökyüzüne ayrı ayrı uzanmak zorundadırlar. Bu süreçte, neyin doğru neyin yanlış olduğu belirsizleşir; sadece iki farklı gerçeklik kalır. Gerçekliklerin birinde yaşamın izleri, öbüründe ise yalnızca hatıraların sessizliği... Sakin ve anlayışlı iletişim, her birinin kendi gölgesini bulmasını kolaylaştırabilir.

İki ağacın tam ortasında duran bir veya birden fazla meyve olabilir. Ne tamamen bir ağacın dalına, ne de öteki ağacın dalına aittir bu meyveler. Bazen birinin ışığında olgunlaşabilir, bazen diğerinin gölgesinde dinlenebilir. Ağaçların hayatın değişimini şeffaf bir şekilde aktarması, meyvenin güvenle büyürken yolunu aydınlatabilir. Hangi dala ne zaman uzanabileceğini, diğer dala ne sıklıkla yaklaşabileceğini bilmek; güvenli hissederek gelişmesine alan açabilir. İki ağacın ortak sorumluluğu, meyvenin kendi tadını bulabilmesi için en besleyici zemini hazırlayabilir.
✍️ :

04/09/2025

Herkese merhaba, okula hazırlık sürecinde aileleri destekleyecek bir gönderi hazırladık. Detayları görsellerde bulabilirsiniz. Keyifli okumalar 🌸☺️
✍️ : /

01/08/2025

Bazen insanlar için birine yaklaşmak, dikenli bir çitin yanına sokulmak gibidir; ne kadar yakınlaşırsan, o kadar çok canın yanabilir gibi hissedebilirsin. Bu yüzden kimileri mesafeyi bir korunma biçimi olarak benimseyebilir. Bir bağ kurmak; görünmek ve bazen de yaralarının fark edilmesine izin vermek anlamına gelebilir. Oysa geçmişten taşınan kırılganlıklar, o görünürlüğü tehlikeli kılabilir.
Bağ kurmaktan kaçınmak korunma refleksi olabilir. Çocuklukta hayal kırıklığına uğramış bir güven duygusu, ilerleyen yaşlarda “kimseye tam olarak yaslanamama” haliyle geri dönebilir. Sevginin gelip geçici olduğuna dair içsel bir inanç, kişiyi sürekli tetikte tutabilir. Yakınlık arttıkça terk edilme korkusu da büyüyebilir; sanki bağ kurmak, kaybetmeye davetiye çıkarmakmış gibi görünebilir.
Ayrıca bağ kurmak, sadece başkalarıyla değil, kendimizle de temasa geçmeyi gerektirebilir. Bir ilişki, insanın iç dünyasını yansıtan bir ayna gibidir; sevilme arzusunu, kırılgan yanlarını, bastırdığı korkuları gün yüzüne çıkarabilir. Bu aynada kendini görmek bazen zorlayıcı olabilir. Bu yüzden bazıları derinleşmektense yüzeyde kalmayı, karmaşık duygularla uğraşmaktansa mesafeyi tercih eder.
Ama kaçınmak, sağlıklı bir çözüm olmayabilir. Mesafe güvende hissettirse de, uzun vadede yalnızlığın büyümesine sebep olabilir. Çünkü bağ kurmak, aslında yaşadığını hissetmenin en insani yollarından biridir. Ve belki de en çok kaçındığımız yerlerde en çok şefkate ihtiyaç duyabiliriz.
✍️ :

21/07/2025

Birbirine benzeyen ama aynı olmayan iki beden, iki ruh, iki hikâye… Aynı anda atılan iki kalp atışı gibi; senkron ama bağımsız. Dışarıdan bakıldığında her şey paylaşılır sanılır: yüzler, eşyalar, anılar… İç dünya ise, çoğu zaman sadece kendine aittir. Biri gülerken diğeri susabilir, biri kaçarken diğeri kalabilir. Aynı anda hem kendin olmak hem bir başkasına ait hissedebilmektir belki de bu bağ. Yalnızlığa pek az uğramaktır ikiz olmak ama bazen kalabalık içinde bile kendini duyuramamaktır. Bir cümle yarım kaldığında, diğerinin gözünden tamamlanmasıdır. Ama bazen de, kendi sesinin diğerinin yankısında kaybolabilmesidir. Bir yandan sonsuz bir tanıdıklık hissi, bir yandan da “Ben kimim?” sorusunun sessizce büyümesidir.

02/07/2025

Kıskançlık, içten içe yanan ama dışarıdan belli belirsiz görünen bir alev gibidir. Küçük bir kıvılcımla; bir bakış, bir söz ya da bir hisle tutuşabilir. Önce usulca ısıtır yüreği, sonra zamanla harlanabilir. Alev alev yanmasa da dumanı tütebilir; bazen ince bir sızı, bazen iç burkan bir sessizlikle kendini gösterebilir. Kıskançlık her zaman yıkıcı olmayabilir; bazen bir uyarı işareti gibi bize değer verdiklerimizi hatırlatır, sınırlarımızı gösterir, arzularımızı gün yüzüne çıkarabilir. Ama her alevin düştüğü yerde yalnızca ışık olmayabilir; bazen duman gökyüzüne karışıp gölgeleri büyütebilir. Haset, bu gölgeler gibidir. Daha derinde, daha sessiz, daha sarsıcı olabilir. Kıskançlıktan farklı olarak, “ben de istiyorum” demekle yetinmez; “o da sahip olmasın” diye fısıldayabilir. Kıskançlık, oyunda yer arayan bir çocuk gibi görünebilir. Haset ise başkalarının oyununu bozmak isteyen öfkeli bir sessizliğe benzeyebilir. Kıskançlık da haset de fark edildiğinde içe doğru bir kapı aralayabilir. Yeter ki onlarla dürüstçe göz göze gelebilelim.

23/06/2025

Bazen bir ilişkiyi sürdürmekle, ondan vazgeçememek arasındaki fark anlaşılmayabilir. Yalnızca sevmenin varlığıyla kalakalmak, aslında kendine doğru atılması gereken bir adımı geciktirebilir. Oysa her bağlılık, insana iyi gelmeyebilir; bazen duygular, kişinin kendi merkezinden uzaklaşmasına neden olan bir bağımlılığa dönüşebilir.
Bağlılık, bir seçimdir. İçinde özgürlük barındırır; gitme ihtimalin varken kalmayı seçmektir. Bağımlılık ise mecburiyetle örülüdür; kalmak, artık bir zorunluluk hâline gelir. Bu ayrımın en keskin olduğu yer ise, kişinin “durabilme” gücüdür. Durmak; bazen kendine dönmek, olan biteni sakince görmek, duygunun nereden nereye aktığını izleyebilmek anlamına gelebilir.
Bazen ilişkilerde, gitmekten korktuğumuz için değil, yalnız kalmaya tahammül edemediğimiz için kalırız. Sevdiğimiz için değil, eksik hissettiğimiz yerleri doldurduğu için sarılabiliriz. Ve bazen, en büyük sadakat, gitmeyi seçebilmekte saklı olabilir.
İlişkilerde gerçek bağ, kişinin kendinden vazgeçmeden kurduğu bağ olabilir. Aksi hâlde, sevmek bile zamanla kişiyi kendine yabancılaştırabilir. Çünkü sevmek, kendini kaybetmek değil; birlikte var olabilmektir.
✍️ :

02/06/2025

Erken yaşta birden fazla dile maruz kalmak, sadece kelime dağarcığını değil; çocuğun dünyayı algılama biçimini de dönüştürebilir.
Nicoladis, Charbonnier ve Popescu’nun araştırması; iki dilli çocukların, karşısındakinin neye ihtiyaç duyduğunu daha iyi anlayabildiğini, farklı bakış açılarını değerlendirmekte ve problem çözmekte daha esnek olabildiğini gösteriyor.

Ama bu gelişim, sadece farklı bir dil öğrenmekle ilgili değil. Dilin hangi bağlamda öğrenildiği, ebeveynin tutumu ve toplumun bu dillere nasıl yaklaştığı da çocukların sosyal ve bilişsel gelişiminde önemli bir rol oynayabiliyor.

Belki de bir çocuğun birden fazla dilde büyümesi, onun dünyayı birden fazla yoldan duyumsayabilmesinin kapılarını aralıyor.
Ve bu kapılar, hem düşünceyi hem duyguya dair alanları zenginleştirebilir.

(📚 Second Language/Bilingualism at An Early Age with Emphasis on Its Impact on Early Socio-Cognitive and Socio-Emotional Development - Nicoladis, Charbonnier & Popescu)
✍️: .biri

25/05/2025

Taşınmak; dışarıdan bakıldığında koliler, kutular, adres değişikliği gibi görünse de, içten içe bir veda gibidir. Eşyaları değil, bir zamanı toplarsın. Birlikte gülünmüş bir koltuğu, sessizce ağladığın köşeyi, ilk heyecanını, son kırgınlığını… Her eşya bir hatıradır ve her hatıra, kutulara değil kalbine sığabilir. Sanki taşınan sadece eşyalar değil; kim olduğumuz, ne yaşadığımız, nelerden vazgeçip neleri geride bıraktığımızdır. Bildiğin sokakları, adını ezberlediğin marketleri, gece ışığından tanıdığın pencereleri bırakırken, fark etmeden bir parçanı da orada bırakabilirsin. Ama her veda yeni hikayelerin de başlangıcı olabilir. Yeni duvarlara sesin alışır, yeni yollarda adımların ritim bulur. Bir süre sonra fark etmeden yeni evini de koklamaya başlarsın. Çünkü taşınmak, sadece bir yer değiştirmek değil, aynı zamanda içsel bir yenilenme olabilir. Geride bıraktıklarınla yüzleşmek, belirsizliğe cesaretle atılan bir adım olabilir. Ve belki de bu yüzden, her taşınma bir nevi büyümedir.

23/05/2025

Bazen ilişkilerde, devam edebilmenin yolu bir süreliğine geri adım atmaktan geçebilir. Her ne kadar “ayrılık” kelimesi çoğu zaman bir sonu çağrıştırsa da, bazen bu mesafe, ilişkinin içindeki karmaşayı dışarıdan görebilmenin tek yolu olabilir. Tıpkı bir tabloya çok yakından bakıldığında detayların bulanıklaşması gibi, ilişkilerin içindeyken de duygular netliğini yitirebilir. Biraz uzaklaşmak, resme yeniden bakabilmek için bir fırsat olabilir.

Ara vermek, vazgeçmek anlamına gelmez. Aksine, kimi zaman bu süreç iki kişinin hem kendisini hem de ilişkisini yeniden değerlendirmesi için gerekli bir soluklanma olabilir. Özlemin varlığı, bağın değerini hatırlatabilir; sessizlik, gerçek ihtiyaçların sesini duyurabilir. Uzaklaşmak, sadece uzaklaşmak değil; birlikteyken kaybolan bireyselliği yeniden hatırlamak ve sonra belki de daha sağlam bir yerden yeniden buluşmayı sağlayabilir.

Bazı ilişkiler, o kısa mesafeden geçerek derinleşebilir. Ayrı kalmak, beraberliğin anlamını yeniden yazmak için bir duraktır. Ve bazen gerçekten sevmek, birlikte kalmak kadar, gerektiğinde bir süreliğine ayrı kalmaya da alan açabilmektir.
✍️ :