18/11/2025
“Ölen kişiyle birlikte tüm dünyamızı kaybetmiş gibi hissedebiliriz. Yas tutan birçok kişi kendini başka bir gezegendeymiş gibi hisseder veya başka bir gezegene gitmeyi diler. Onlar gibi başkalarının olduğu bir yere… Onları anlayanların olduğu bir yere…”
Düzeltilmeden, olduğumuz gibi kabul edileceğimiz, hissettiklerimizi paylaşabileceğimiz bir yere ihtiyaç duyarız. Bu yerden, yas sürecinden geçen birçok kişinin yer aldığı bir topluluktan bilmenizi istediğim bir not var.
“Kalbim hala paramparça. Yavaş yavaş, iyileşebildiği kadar iyileşmeye çalışıyor. İçinde her zaman delikler olacak, belki bu derin, sürekli acı veren kaybın başka izleri de olacak ve kalbim asla eskisi gibi olmayacak. O hem daha güçlü hem daha kırılgan. Hem daha açık hem daha kapalı. Kayıplarımız farklı ama seninkini tanıyorum. Sözlerini duyuyorum ve acını hissediyorum çünkü acıların hepsi aynı köklere uzanıyor. Acını tanıyorum çünkü kendiminkini hissediyorum. Hikayelerimiz aynı değil ve kaybımızın adı ya da yas tuttuğumuz ilişkinin şekli farklı olabilir ama bilmeni isterim ki kaybının gerçek olduğunun farkındayım. Her şeyden önce kaybının doğrulandığını hissetmeni isterim. Kabul edildiğini…
Seni duyuyorum. Seni saygıyla selamlıyorum.”
✍🏼Grace, Writing Your Grief
