Klinik Psikolog Nihan ARDA

30/07/2025

https://www.google.com/maps/place/Klinik+Psikolog+%26+Yazar+Nihan+Arda/@40.9843115,29.0590958,17z/data=!3m1!4b1!4m6!3m5!1s0x14cac79e211a75cb:0xb24de7b4e00248dc!8m2!3d40.9843115!4d29.0590958!16s%2Fg%2F11h009flvr?entry=ttu&g_ep=EgoyMDI1MDcyNy4wIKXMDSoASAFQAw%3D%3D

Geri bildiriminiz önemli 😊

★★★★★ · Psychologist

26/07/2025

19/07/2025

*Bu resmi bir tanı değil, sadece bir metafordur 😌

11/07/2025

Bazı okumalar çok çarpıcı oluyor. Bugün Ece Temelkuran’dan bir kesit paylaşıyorum sizinle. Hayatın bazı aşamalarını hızlı yaşayıp sonra boşluklarını yeri geldiğince dolduran ve “erken olgunlaşmanın” övgüsüyle yetişen biri olarak hayatın atladığım her şeyi bana tamamlattığına eminim ve buna şükrediyorum 🤍

“Ne zaman üniversitelere konuşma yapmaya gittiysem ya da ne zaman benden daha genç biri benim ondan daha fazla bir şey bildiğimi sanarak bana sorduysa “bu işin olurunu”, dedim ki:

Üniversiteyi bitirince hemen çalışmaya başlama. Git, dolaş, ülkeler gez, aç kal, meteliğe kurşun at, ama ne yap et, koşturmaya başlamadan önce biraz amaçsız yürü. Maceraya çık, bedeli ne olursa olsun bunu yap. Çünkü...

Çünkü hayat, onu erken anladığını sananlardan çok fena alır öcünü. Bir şeyi vaktinde yaşamadan geçersen, çok sonra, seni rezil etme pahasına, sana yaşatır o eksik bıraktığın bölümü. Âşık mı olmadın on altı yaşında? Gelir seni kırk beşinde bulur, en olmaz zamanda. Maceraya mı çıkmadın yirminde? Sürükleye sürükleye götürür seni otuz beşinde. Yırtık kot, yer bezinden hallice bir kazak giyip, nasıl göründüğüne aldırmadan geçiremedinse öğrencilik yıllarını mesela, elli yaşında, artık kalabalıkların gözleri seni hiç de öyle görmeyi beklemezken, sana giydirir o kot pantolonu. Hayatı sakın erkenden yaşama, sonradan çok fena komik eder adamı. Serserilik ederek geçirmeli insan serserilik edilecek yaşları. Zira atlayıp geçtiğin ne varsa dönüp dolaşıp bulur insanın yakasını. Kendini yaşatıncaya kadar yapışıp kalır.” Ece Temelkuran

07/07/2025

06/07/2025

Bir istasyondasın.
Oturmuş bekliyorsun trenini.
Hazırlanmışsın,gideceksin,heyecanlısın,yönüne karar vermişsin ama nasıl geçer yolculuk belirsiz.

Geliyor trenin. İstikamet bulanık bir yazıdan ibaret, anlamıyorsun sana mı ait o tren.

Binmeli mi şimdi?

Bekliyorsun. Belki gözlükle bu meseleyi halledersin, senden kaynaklı olan sorunu çözdüğünde netleşir yolculuğun yönü.
Gözlüğünü taktın.
Bir sonraki tren geldi.

Bu sefer üzerinde hiçbir işaret yok. Nereye gidiyor bu tren?
Binmeli mi?
Biniyorsun. Issız,izbe içerisi.
Bu seni istediğin yere götürmeyecek,hissediyorsun ama birkaç durak sabrediyorsun.

Olmadı. İndin.
Yeniden bekliyorsun.
Bazı trenler geliyor durmuyor,bazısına sen yetişemiyorsun, bazısı senin istikametinin tersine gidiyor bazısı ise belki seni istediğin yere götürecek ama içi pek açmadığı için güvende hissetmiyorsun yolculukta.

Hayat da biraz böyle işte.
Kiminin yolu,kiminkine bir süreliğine düşüyor,kimisi aynı yöne gidiyor ama yol arkadaşı olamıyor,kimisi tanış oluyor ama yönleri ayrılıyor.

Sen bu durakta bekliyor olsan, sadece beklememek için yönünden farklı bir yeri kabul eder miydin?

Sadece varış yönün doğru olsa bile havasız kalacağın,izbe bir trene biner miydin?

Yönün belli. Gitmek istediğin yer belli. Temiz,ferah,keyifli bir yolculuk hakkın. Sadece doğru zamanı gelmedi.

Bazı doğru karşılaşmalar böyle çünkü.
Zaman ister.
Hem sen doğru yönü okuyabilirsin böylelikle hem doğru tren gelir hem de trenin içi çok ferahtır. 🫂

04/07/2025

Maslow’un ihtiyaçlar piramidi…
En alt basamağı yani “fizyolojik ihtiyaçlar” ve “güvenlik”, çoğumuz için hep sallantıda.
Deprem, yangın, ekonomik kriz, politik belirsizlik, kadına şiddet, adaletsizlik, göçmen krizi, eğitim çöküşü…
Bu koşullarda üst basamaklara —aidiyet, saygı, kendini gerçekleştirme gibi— ulaşmak zor değil, neredeyse imkânsız.

Ve en acısı da şu belki: travmalar sadece bireysel değil artık. Kolektif olarak yorgunuz.
Toplumca yastayız, ama yasımızı bile tutamadan yeni bir felaketle uyanıyoruz her sabah.

Ne yapalım peki?
Çaresizlik hissi yoğun ama tamamen çaresiz değiliz. Çünkü bu karanlığın içinde hâlâ umut üretebilen, anlam arayan, dayanışma kuran insanlar var.

Ve belki de “iyi kalmak” artık bir lüks değil, bir direniş biçimi. Bir çeşit etik duruş. Çünkü çevremiz kötüleştikçe içimizi korumak, çürümeden kalabilmek başlı başına bir eylem hâline geliyor.
Çünkü bu topraklar sadece yıkımı değil, onarıcı hikâyeleri de taşıyor.

Bazen imkânsız gibi geliyor.
Ama tam da bu yüzden:
İyi kalmak artık bir lüks değil, bir direniş biçimi.
İnsanlığını korumak, kırılmadan yaşamak, çürümemek…
Bunlar sessizce sürdürülen birer devrim.

03/07/2025

Peki siz neden eski dizileri izliyorsunuz? 😌

26/06/2025

Duygunu değiştir 🦢

22/06/2025

19/06/2025

Şuan benim fonda Norah Jones - Don’t know why çalıyor 🎵

Sende ne çalıyor? 🌿

16/06/2025

İnsan ilişkilerinde karşındakine göre şekil almak, belirli bir yaştan ve tecrübeden sonra insanı yoruyor.

Sürekli onun ne hissettiğini, ne istediğini düşünmek, onun adına varsayımlar yapmak aslında iyi niyetli ama yorucu bir çaba. “O sıkıldı mı?”, “Bunu demem onu üzer mi?” gibi düşünceler arasında kendi halini bastırdığını fark ediyor musun?

Oysa biri gerçekten seni seviyorsa, senin halinle olur. Neşeli misin? Neşeni yaşa. Dans mı etmek istiyorsun? Dans et. Eğer bu haline uymuyorsa, gidebilir. Gerçek ilişkiler, iki kişinin de kendi gibi olabildiği yerlerde kurulur.

Gördüğün halini istememeye de hakkı var karşındakinin. Ona da kendine de seçim hakkı sunuyorsun şeffaflaşarak.

Sen olduğun gibi ol. Karşındaki ister kalsın, ister gitsin; istersen adını başka türlü koy. Ama sen, onun tutumuna göre kendini eğip bükme ki, olanı olmayanı gör. Ona göre kal ya da git. Ona göre kalsın ya da gitsin..

Herkes kendi renklerini korusun 💜🌼