Amenti & Uitvaartzorg op Maat

05/08/2025

Vorige week werkte ik 12 jaar in de uitvaartbranche. Dankzij LinkedIn ging deze dag niet zomaar voorbij. Ik kreeg lieve berichten van allerlei mensen en hoewel ik er tot op die dag helemaal niet mee bezig was, gebeurde er wat in mijn hoofd en in mijn hart. Twaalf jaar, wat een tijd...

In ontelbaar veel families werd ik de afgelopen twaalf jaar met open armen ontvangen, een aspect van mijn werk wat nooit vanzelfsprekend wordt maar wat zo belangrijk is. Vertrouwen biedt basis om een liefdevol en passend afscheid vorm te geven, met elkaar.
Twaalf jaar contact met leveranciers en collega's, mensen die net als ik, alleen maar het beste willen voor onze families en met wie ik zo fijn samenwerk.

Wat het allermooiste was van de afgelopen twaalf jaar? Grote uitvaarten, kleine uitvaarten, veel mensen, vertrouwen in mij en ik in mezelf. Maar ik denk dat het mooiste dat ene telefoontje was op de dag van 'het jubileum': "Hoi Mariëtte, ik heb niemand om voor mij mijn uitvaart te regelen, wil je alvast bij me langskomen?" Dit is toch waarom dit vak zo mooi is? Omdat we dichtbij mensen mogen komen om samen met hen het laatste stuk te lopen.

Dank iedereen voor de afgelopen twaalf jaar!

-Mariëtte-

22/06/2025

"Daggevouw!" De verbastering van: "Dag mevrouw" door een meisje van twee jaar. Samen met haar moeder en oma begonnen we vandaag met het afscheid nemen van haar opa. Ik kreeg zwembanden op mijn hoofd, om mijn armen en het filmpje wat haar werd aangeboden door haar vader was nauwelijks interessant genoeg om haar aandacht bij ons weg te krijgen. Daggevouw...

Daarna keek ik samen met een lieve familie naar de schitterende bloemen, gemaakt door de bloemistendochter voor haar vader. Iets maken voor 'eigen' is toch echt wel anders...

Toen op naar oude bekenden, vorig jaar overleed Hiet, nu zijn vrouw en toen ik het huis aan de dijk binnenkwam leek het alsof de afgelopen tien maanden niet waren gebeurd. We gingen door alsof we elkaar gisteren nog zagen. Alleen zijn zij nu ook de laatste ouder kwijt...

En dan het laatste telefoontje: Mariëtte, het is mijn mama. Vier maanden na haar schoonmoeder overleed heel plotseling nu ook haar eigen moeder. We hebben een klik, hadden we meteen, toen al en samen met alle familie gaan we dit weer goed doen. Weer...

"Daggevouw", ik hoorde het stemmetje weer bij het tandenpoetsen. Het was een lange, hectische dag met mooie ontmoetingen, gesprekken en mensen.
Morgen gaan we verder met bouwen naar een mooi afscheid maar voor nu: Daggevouw...

11/05/2025

Moederdag...
Voor mij persoonlijk is deze dag een aantal jaren lastig geweest. Overspoeld op social media door berichten van blije mama's die allerlei geknutsel kregen, probeerde ik dat die jaren te relativeren maar een beetje pijn deed het wel. Later werd ik uitvaartleider en ging het gemis een stap verder dan alleen het geknutsel. Ik zag in mijn werk hoe moeders en vaders natuurlijk ook, een liefdevol afscheid kregen van de kinderen die hun basis hadden in hen. Een basis die ik aan niemand kon geven. Inmiddels heb ik gelukkig geleerd dat ik ook een heel zinvol bestaan heb zonder kinderen en kan ik intens genieten van de kinderen van anderen. Ik weet ook dat ik op een andere manier kan bijdragen aan levens van mensen.

Moederdag...
Een dag waarbij ik altijd denk aan de kinderen met wie ik afscheid heb genomen van hun moeder. Kort geleden of alweer jaren terug en in bijna alle gevallen weet ik dat ook deze moeders vandaag een plek hadden. In harten, hoofden, aan tafel, op het strand of gewoon heel even kort in een tekstje op facebook.

Moederdag...
De dag waarbij ik ook denk aan de moeders die afscheid hebben moeten nemen van hun kind, jong of wat ouder. Zijn ze daardoor geen moeder meer? Natuurlijk wel, moeder zijn blijf je namelijk voor altijd, hoe groot de afstand ook is. Maar dit jaar dat ene appje niet krijgen, niet die mooie bos rozen waar je zoon elk jaar mee kwam, of dat mooie knutseltje van school, dat is heel verdrietig.

Moederdag...
Het is weer bijna voorbij. Mijn moeder kreeg een kus, een kaart en een taartje en ik heb gezien dat er aan heel veel moeders gedacht is en dat is mooi, dat is liefde! Op naar volgend jaar.

Moederdag...

-Mariëtte-

11/04/2025

Wat kost dat nou eigenlijk, een uitvaart?
Lees er meer over op onze blog.

Eén van de meest gestelde vragen als mensen ons bellen. Zeker als de urgentie nog niet zo groot is en er nog tijd is om rond te kijken? Ook al begrijpen wij de vraag, het is niet zo één, twee, drie te beantwoorden, zeker niet op dat moment. Wensen zijn nog niet helder en over […]

31/03/2025

Wist je dat wij zijn aangesloten bij het Keurmerk Persoonlijke Uitvaart? Bij dit keurmerk gaat het niet over regels en protocollen, wél gaat het over aandacht, luisteren en dit alles vertalen naar een passend, mooi en persoonlijk afscheid.
Sommige van onze families laten graag dubbelop weten dat ze erg tevreden zijn en dat vinden wij natuurlijk heel fijn om te horen!

06/03/2025

Het was een gewone maandagavond. Tegenover me zat een markante man, Hans. Grijze baard, z’n haren alle kanten uit (zijn kinderen noemden hem ook wel Catweazle), oorbel en zwarte nagellak op de nagels van zijn handen.

https://www.amentiuitvaartverzorging.nl/zwarte-nagellak/

02/02/2025

Het mooie van ons werk? Voor mij is dat toch de afwisseling. Leeftijd, leefomgeving en manier van leven, elk mens heeft recht op een eigen afscheid. Morgen nemen we afscheid van Sophie, een dame die maar liefst 95 jaar werd. Een dame was het en daarom is haar afscheid traditioneel met mooie geloofsaspecten en zachte details. Dinsdag gaan we rocken met Hans. Een man van 62, veel te jong en te vitaal, getuige de teksten op de kist. Hans en ik ontmoetten elkaar drie weken geleden en vonden in Rotterdam één van de vele overeenkomsten tussen ons. En zo is elk afscheid anders en verveelt dit werk nooit.

- Mariëtte-

21/01/2025

Er zijn uitvaarten die je nooit meer vergeet. En als mensen in hun eigen verdriet de tijd nemen om dit te delen, dan kun je alleen maar dankbaar zijn dat je doet wat je doet.

28/12/2024

"Je weet dat ik over je ga schrijven hè?"
Ik was voor de een na laatste keer bij Adrie. Hand in hand zaten we bij haar aan de tafel en we wisten dat we elkaar niet veel meer zouden zien en spreken. Je weet dat ik over je ga schrijven hè?
Adrie was mijn grootste fan en de trouwste volger van mijn Facebook posts. Ik kon de klok erop gelijk zetten, binnen tien minuten na plaatsing had ik een hartje, van haar. Al zo vaak zaten we aan die tafel, zoveel mensen om haar heen zijn weggevallen en altijd mocht ik erbij zijn. In februari belde ze me: "Ik heb je weer nodig lieverd, nu voor mezelf." Dus praatten we de afgelopen maanden over de week van afscheid en de dag van vandaag.
Zondag was ik in mijn tuin en zag ik de bovenste vlinder, een gekleurde, die vond Adrie het mooist. Ik wist het, Adrie was overleden en inderdaad ging niet lang daarna mijn telefoon. Samen met haar dochter, haar kleinkinderen, zussen en broer gingen we stap voor stap deze week door tot we haar vandaag echt los moesten laten. Het verdriet was groot, Adrie was bijzonder, héél bijzonder. Samen gaven we haar het mooiste afscheid en hield ook ik het niet droog. Haar oudste kleinzoon schilderde de vlindersluiting in de kleuren van mijn vlinder, haar vlinder. Ik ga haar missen, haar gastvrijheid, haar oprechte interesse en eeuwig optimisme.

"Je weet dat ik over je ga schrijven hè?"
"Dat dacht ik al...."
Het hartje mis ik, al weet ik dat ze het goed vindt. Dag lieve Adrie, dank je wel voor alles! ❤️

19/12/2024

“Wat zien we je weinig op social media.” Het valt mensen op dat ik hier weinig plaats. Dat klopt en het heeft een reden. Soms heb ik te weinig ruimte om een mooi verhaal te schrijven. Dat komt vooral omdat wij midden in de mooie verhalen zitten, hoe verdrietig ze ook zijn, stuk voor stuk.

It’s the most wonderful time of the year, behalve voor al die mensen die wij deze weken begeleiden bij het loslaten van hun geliefde, hun vader, hun dochter, hun zoon, hun broer en zus. Er staan geen opa’s en oma’s bij omdat wij de afgelopen weken voornamelijk uitvaarten verzorgen van jonge mensen en dat vraagt veel. Van de nabestaanden en van ons. Ouders die aan de kist staan van hun kind, hebben andere aandacht nodig dan families die afscheid nemen van een opa of oma die een voltooid leven heeft geleefd. Niet minder aandacht, wel andere aandacht. Kinderen die nog aan het begin staan van hun volwassen leven en al een vader moeten missen, allen heel plotseling, gaan daar anders mee om. Verbijstering, ongeloof, boosheid en inmens verdriet vechten om voorrang en het is een hele opgave voor hen om dan nog na te denken over een waardevol en eervol afscheid. En dat is wat wij van hen vragen omdat het zo belangrijk is om goed af te sluiten voor ze weer verder kunnen met hun eigen leven, wat nog voor ze openligt. En daarom zijn we wat minder zichtbaar, omdat we onze aandacht momenteel geven aan hen die het zo nodig hebben.

Wij wensen jullie mooie dagen met hen die je lief zijn en wij branden een kaars voor alle mensen waar we dit jaar afscheid van hebben genomen.

Marise en Mariëtte

11/11/2024

Hij behoorde tot de harde kern van FC Utrecht, dus kreeg hij van zijn vrienden een afscheid dat klopte. De toevallige passanten keken hun ogen uit en wat vond ik het fijn om te horen dat de winkeliers even hun deuren sloten voor de rook maar daarna samen met hun klanten stilstonden bij het overlijden van deze veel te jonge man. Geen wanklank of klacht hebben we gehoord, wel ontstond er verbinding daar op de Markt in Wijk bij Duurstede. Mooi man!

02/11/2024

Dit ben ik, samen met mijn opa op zijn laatste verjaardag. Hij werd 63, ik was 5. Hij had zijn kamerjas aan, want hij was ziek. Op Allerzielen 1977, vandaag 47 jaar geleden overleed hij.
In die tijd was het niet gebruikelijk om kinderen te betrekken bij afscheid. Dus was opa in de hemel en dat was fijn voor hem. Maar ja.... van huis opeens in de hemel, dat is voor een vijf-jarige wel wat ingewikkeld, dus ging ik aan de haal met de informatie die ik kreeg en had ik veel vragen. Want.... dat scheerapparaat wat nog steeds bij oma in de la lag, moest dat eigenlijk niet mee naar de hemel? En waarom huilden pappa en mamma? Het was toch goed? En met Pasen vond ik dat opa toch wel terug kon komen. Want wat Jezus kon, kon opa beter. Ik denk weleens dat mijn fascinatie voor de dood en afscheid daar begon. Ik vertel dit verhaal vaak aan ouders als zij zich afvragen of ze hun kinderen mee moeten nemen naar de uitvaart van opa of oma. Laat de kinderen de keuze maar praat erover, vertel ze wat er aan de hand is en hoe de crematie of begrafenis eruit gaat zien. Het scheelt een hoop slapeloze nachten, zowel voor het kind als voor de ouders ;-)
Vandaag herdenken we onze overledenen. Wij nemen vandaag afscheid van Luc en bij het aansteken van de kaarsen in de aula denk ik aan mijn opa's, oma's en alle andere mensen die ik mis en waar ik zoveel van gehouden heb.

-Mariëtte-