20/07/2025
Kur t’i kalosh të gjashtëdhjetat …
Ndalu pak, merr frymë thellë e mendo:
A mos je tuj jetu për të tjerët edhe tash?
Mjaft ma me kursime.
Mjaft me mendu veq për fëmijët.
Se në fund, ato pare që ti i ke fitu me mund,
kanë me ti hangër dhëndurt e nuset —
e ti s’ke me qenë as aty me i pa.
Pra, harxhoji vet!
Me mend, me mençuni, po për vete.
Në këtë moshë, s’je për me marrë rreziqe të kota, as për me u fut në borxhe e aventura.
Je për me u qetësu. Me e shiju një kafe në ballkon, me një mik të vjetër, me një kujtim të mirë.
Mos ban gabimin me jetu me fëmijë.
Ata kanë jetën e vet. Ti mos u ba as barrë, as muret e shtëpisë.
Shko, rri, përqafoji, luej me nipat… po në fund, kthehu në shtëpinë tande.
Mbaje hapësirën tane, jetën tande, lirinë tane.
Shiko:
kujdesu për trupin tand – ha mirë, çoju herët, kalo në diell.
Mbaju i rregullt, i pastër, me erë të mirë, me teshat që ti i don.
Jo për me i pëlqy kujt – po për me i dashtë veten.
Mos fol vetëm për sëmundje – se nuk je ti ajo.
Fol për jetën. Për gëzimet, për udhëtimet, për librat, për dashninë.
Fol për çka ke mësu, jo vetëm për çka të dhemb.
Mos u mundo me ndreq gjithçka rreth vetes.
Ti i ke ba tanat sa ke pas fuqi.
Tash është koha me u çmallë me veten.
Besimi në Zot është forcë –
po mos e kthe në fanatizëm.
Zoti nuk don nga ti veç lutje,
don me të pa me zemër të qetë.
Dikush mundet me thanë:
“S’je ma i vlefshëm.”
Buzëqeshi e ec tutje.
Se ma e vlefshmja, ti veç e ke ba: ke jetu.
Ke gabue, ke dashtë, ke punu, je lodhë, ke mbajtë barrë –
tash je këtu.
Dhe kjo nuk asht pak.
Mos harro me qeshë.
Mos harro me falë.
Mos harro me thanë “jo” kur nuk don.
Mos harro me jetu për vete.
E mbi të gjitha:
kërko paqe.
Paqe me zemrën tane.
Paqe me ata që i don.
Paqe me Zotin. … e huazuar