15/08/2025
🌿 Narcisi, Iblisi dhe “Vdekja” që të shpëton 🌿
Miti i lashtë i Narcisit tregon një djalosh të bukur që dashurohet me pasqyrimin e vet në ujë. Ai ngec aty, i magjepsur nga imazhi i vet, derisa shteron e vdes buzë burimit. Në vendin ku ra, më vonë çel një lule — narcisi (daffodil ose narcissus).
Në Kuran, Iblisi refuzon të përkulet para Ademit. Ai e sheh vetëm veten: "Unë jam më i mirë se ai; më krijove nga zjarri e atë nga dheu". Po ashtu, ngec para pasqyrës së vet krenare, duke mos parë realitetin që Zoti i vendosi përpara. Jeton vetëm në energjinë e tij "mendore" dhe nënçmon trupin, ndjenjat, zemrën dhe shpirtin e Ademit.
Të dy mitet flasin për të njëjtën burgosje: kur vetëdija ngec në imazhin e vetes.
Ky është narcizmi i brendshëm, jo thjesht dashuria për veten, por fiksimi tek “unë” si i mjaftueshëm, i veçantë, më i mirë — dhe humbja e aftësisë për të parë të vërtetën më të madhe jashtë vetes.
Sufizmi thotë: "Mutu qabla an temutu" — “Vdisni para se të vdisni.”
Kjo është thirrja për të vrarë nefsin (egon), për të thyer pasqyrën ku shohim vetëm veten e përgjysmuar, dhe për t’u bërë pasqyrë më e plotë e dritës së Hyjnores.
Në terapi, kjo “vdekje” nuk është fundi, por rilindja: heqja dorë nga iluzioni, përqafimi i së vërtetës, pranimi i anëve tona të errëta (shadow) dhe hapja ndaj tjetrit. Vetëm atëherë lulja e brendshme mundet me çelë. 🌸
Pyetje për reflektim:
Ku jam unë ende i ngulur në pasqyrën time dhe nuk po shoh botën përreth?
Çfarë do të thotë për mua “të vdes para se të vdes”?
